Nora Ylvisaker

Normalnie jadam śniadanie w kawiarni na dachu. Nie ma nic lepszego niż smak świeżego smoothie, jogurtu z płatkami z jakimś przyjemnym, delikatnie jazzującym muzakiem na świeżym powietrzu z widokiem na ocean i Miasto Aniołów. No dobra…może jest coś lepszego. Na przykład jedzenie śniadania przed kominkiem w śnieżny poranek, siedząc wtuloną w swojego chłopaka albo picie kawy na dachu kampera na nowozelandzkich bezdrożach z przyjaciółmi u boku albo…tak. Jest pewnie milion lepszych sposobów na spożywanie śniadania niż to, ale po pierwsze gdy tak napiszę to tak ładnie i poetycko brzmi, a po drugie to istotnie jest całkiem przyjemne.

W każdym razie Amanda chyba była na tyle podekscytowana posiadaniem stołówki w piwnicy, że zaciągnęła mnie tam. Ponieważ ja zawsze się najdłużej zbieram, to postanowiłam, że mogę na siebie wziąć obudzenie Jessy'ego, a przy okazji dam mu jego plan zajęć. Wczoraj wieczorem wpadł na mnie Kenneth i kazał dać to Waitsowi przy najbliższej okazji. Kocham zwrot "przy najbliższej okazji". Jest najlepszą wymówką kiedy nie zrobiło się czegoś w określonym czasie. "Ale po prostu wcześniej się nie nadarzyła odpowiednia okazja, proszę pani".

Gdy Amy wychodziła z pokoju zdążyłam jeszcze rzucić znad ekranu telefonu, żeby zamówiła mi tosta z podwójnym serem i żółtego smoothiego. Tak, znałam menu praktycznie na pamięć. Zresztą co by to była za stołówka bez tostów?. Więc nawet gdyby był to "blind guess" to i tak raczej dostałabym to, co chciałam.

Zapukałam do drzwi. Cisza. Nacisnęłam na klamkę. Zamknięte. Jeśli śpi, to nie obudzi się od samego pukania. Zadzwoniłabym do niego, ale nie miałam numeru. Zaczęłam, więc walić w drzwi. Sama nie lubiłam tego sposobu, ale wiedziałam, że inaczej Waits nie wstanie tak szybko.

- Jessy! Rusz się! - wrzasnęłam, kiedy po kilku głośnych próbach nadal nikt nie reagował. Po chwili chłopak pojawił się w drzwiach. Bez koszulki. Jeśli myślał, że jego klata zrobi jakiekolwiek wrażenie na dziewczynie sportowca, to wyraźnie się przeliczył. Spuściłam wzrok. Właściwie to nie wiem dlaczego, przecież patrzenie na nagi tors innego mężczyzny to nie zdrada. Widuję takich codziennie na plaży.

Wiem. Sama nie jestem najprzyjemniejsza, gdy ktoś budzi mnie łomotaniem, ale Jessy przynajmniej mógł się postarać. Nie musiał mnie łapać za słówka. Po pierwsze było rano, po drugie angielski nie był moim ojczystym językiem. No tak…trochę słaba ta druga wymówka. Miałam lekki akcent i właściwie to tyle. Czasem, ale naprawdę czasem, brakowało mi jakiegoś wyszukanego słowa.

Uraził mnie trochę to prawda, ale ja nie potrafiłam się długo gniewać. Właściwie to bardziej udawałam obrażoną niż naprawdę byłam. Jak taka pięciolatka, której rodzice nie chcą kupić lodów i myśli, że jak zrobi złą minę to się złamią. Pomyślałam, że dobrze mu zrobi jak pokażę, że nie może sobie tak szastać słowami na lewo i prawo. Co prawda z pewnością nawet się tym nie przejął, ale tak szczerze to również nie chciałam prowadzić zdawkowej, porannej rozmowy z zimnymi odzywkami Jessy'ego. Ciekawe czy jego wujek też jest taki burkliwy? No, ale właściwie to co mogłam zrobić? Taki typ i chyba na to nic nie poradzi, a ja mogę się tylko przyzwyczaić.

Kiedy usiadłam obok dziewczyn, humor od razu mi wrócił. Trwała rozmowa o zajęciach. Wyglądało na to, że dwa najbardziej popularne tematy to były zajęcia i Los Angeles. Lepsze to niż nic na początek. Wgryzłam się w mojego tosta i uśmiechnęłam się. Tego właśnie potrzebowałam rano. Nie żadnych omletów, jajek, kanapek, sałatek tylko najprostszych i najłatwiejszych - tostów z serem. Zagadałam moją współlokatorkę. Już nawet nie pamiętam, o czym gadałyśmy, najwyraźniej nie było to nic ważnego na tyle, żebym czuła potrzebę wspominania o tym teraz. Zresztą jeśli miałabym opisywać zdanie po zdaniu każdego odbytego przeze mnie dialogu, to chyba bym opisywała jeden dzień cały miesiąc.

Wzięłam łyka chłodnego napoju. Mhh…Przypominał mi o moim domu. Na śniadanie zawsze musiało być coś pożywnego, a do tego zawsze smoothie. Jako, że zawierał dużo owoców, witamin, protein, białka, mniej cukru, więcej tego, mniej tamtego. W skrócie był zdrowy jak cholera. A potem się dziwią, że Skandynawowie mają opinię świrów na punkcie ekologicznej żywności. Chociaż to chyba prawda. Na przykład teraz trudno by mi było przyzwyczaić się do wżerania jakiś przesłodzonych i tłustych fast foodów. Zresztą spójrzcie chociażby na Barda. Podobno terroryzuje swój dom na punkcie odpowiedzialnego jedzenia. Zaśmiałam się w duchu. Sam narzekał na naszego ojca, że zawsze musi być coś zdrowego, a teraz zachowuje się tak samo. Ciekawe jaka będę ja w dorosłości…

- W końcu poznałam Jacka White'a! - wykrzyknęła Demri, tak samo głośno jak fanki krzyczą na koncercie moich braci, tym samym przerwała mi moją i Amy rozmowę. Zwróciłam się w jej stronę biorąc kolejny łyk. - Nora! Czemu cie nie było na zajęciach? - spytała i wskazała na mnie widelcem z nadzianym kawałkiem omletu.

- Demri…wróciliśmy o szóstej z imprezy - zaśmiałam się - Czego ty się po mnie spodziewałaś? - zapytałam tym rodzajem tonu, którego używają zrezygnowani opiekuni, kiedy "ktoś znowu czegoś nie zrobił".

Zamiast pociągnąć temat wgryzłam się w moją kanapkę. Następnie Laufey została wtajemniczona połowicznie przeze mnie, w jednej czwartej przez Amy i w tym co pozostało przez Demri w sekrety naszych tożsamości, zajęć i Akademii. Czyli to o czym cały czas się mówiło od jakiś dwóch dni. Zaś Jessy wymienił kilka zdań z Demri i właściwie to tyle ile się odzywał przez całe śniadanie. Może wolał się zająć swoimi tostami, niż mówić przykrości każdej z nas. Jeśli tak to w jego wydaniu było to iście dżentelmeńskie.

Kiedy tylko blondyn opuścił nasze towarzystwo, głos zabrała Islandka:

- Ten gość, który teraz wyszedł…Jessy, on zawsze tak ma? W sensie: nie dotykajcie mnie, nie patrzcie na mnie nawet na mnie, bo jestem bratankiem wielkiego Toma Waitsa i nie jesteście godni by ze mną rozmawiać. - Wtedy Demri coś odpowiedziała, dołączyłam się ja i zaczęłyśmy gadać o Jessy'm. Właściwie to nawet za bardzo go nie obgadywałyśmy tylko po prostu…sama nie wiem jak to nazwać.

 I wtedy zdarzyło się coś dziwnego. Amy spytała się Laufey, czy ma samochód - normalne. Laufey odpowiedziała, że musiała czymś przyjechać - normalne. Laufey wymieniła markę samochodu - dla mnie również normalne, ale zaległa niezręczna cisza. Ja się nie znałam na samochodach. Nawet nie miałam prawo jazdy! Znaczy ogarniałam mniej więcej, że Fiat to raczej niższa liga, Ferrari to top klasa, a Volvo to coś pośrodku, od czego roi się w całej Skandynawii. I właściwie to tyle. Nawet jakbym znała dokładnie wycenę owego Mustanga to raczej bym się tym zbytnio nie przejęła. W końcu dużą ilość czasu spędzałam z gronem przyjaciół mojego chłopaka, którzy co chwila opowiadali jakie to ubrania reklamuje ich sponsor, jak idzie konkurs Oakleya, kto sobie kupił jaką deskę i kto gdzie zagrał. Ba! Wtedy wszystkim to wydało się naturalne i nikt nie miał z tym problemu, a już na pewno nikt nie odbierał tego jako przechwałki czy coś w tym guście. 

Ja właściwie nawet nie załapałam co jest nie tak, więc na wszelki wypadek ugryzłam mojego tosta, który już trochę wystygł. Tak, więcej gadałam niż jadłam. Sytuację uratowała Amanda, która spytała się Laufey czy nie ma jetlagu. 

- Mam i to jak cholera. Wczoraj obudziłam się o czwartej i chciałam pójść na fotografię, ale chyba nawet Lyle nie pofatygował się, aby wstać tak wcześnie - zaśmiała się Islandka - Właśnie! Nora! Ty nie masz tak? - zwróciła się do mnie z uśmiechem. Podobał mi się sposób w jaki wymawiała moje imię. Większość, a nawet wszyscy amerykanie zwracali się do mnie tak jakby mówili swoją wersje tego imienia - Norah. Nie, żeby mi to przeszkadzało, tylko miło jest usłyszeć, gdy ktoś mówi z bliższym ci akcentem. Islandzki różnił się od norweskiego i to dosyć mocno, ale brzmienie czasem było to samo. Zresztą Córka Thora jak na wykształconą osobę przystało na pewno wiedziała jak mniej więcej mówią Norwedzy czy chociażby Szwedzi. 

- O, kochana! Ja tutaj już zabawiam od ponad tygodnia - uśmiechnęłam się w odpowiedzi - Mój chłopak miał tutaj zawody - dodałam. Gdy wspomniałam o Stale'u sprawdziłam mój telefon. Dostałam porannego sms'a i mu odpisałam. Następnie umówiliśmy się, Stale zadzwoni jak będzie miał chwilkę czasu. Pewnie ja dopiero skończę śniadanie, a on może zrobi przerwę w południe. 

- I co? Które miejsce zajął? - spytała Laufey.

- Pierwsze - wyszczerzyłam się i podniosłam szklankę ze smoothiem w geście toastu. Rozpoczęłyśmy więc razem z Thorsdóttir rozmowę o  - jakkolwiek sztywno to nie zabrzmi - warunkach śnieżnych w Skandynawii. 

Przerwała nam wszystkim Meredith. 

- Wiecie co? Ja się zbieram! - oznajmiła wszystkim i podniosła się z krzesła, opierając ręce na stole. Demri powiedziała, że też już pójdzie. Amanda z Laufey stwierdziły, że po co takim razie siedzieć jeśli wszyscy idą. I tym sposobem rozeszłyśmy się do pokojów. 

Trzynasta w Los Angeles, dwunasta w Kolorado, dziewiąta w Bostonie, ósma w Szwecji i Norwegii. 

Na moich braci raczej bym nie liczyła. Może ewentualnie Vegard, ale jeśli nawet tak to jest zajęty dziećmi i nie ma głowy, ani czasu rozmawiać ze mną. Bjarte też raczej nie albo ma zajęcia, albo śpi. Obie opcje oznaczają "nie przeszkadzać". 

Sven! Wrócił dopiero kilka dni temu, może nadal jetlag go trzyma. Czyli znając go już od piątej jest na nogach. Włączyłam facebook'a i sprawdziłam jego dostępność. Sven Thorgen - zielona kropka. Napisałam do niego. Szwed był głównie przyjacielem Stale'go, a nie moim dlatego rzadko ze sobą rozmawialiśmy przez telefon. Przeważnie spędzaliśmy długie godziny na chacie. Odpisał, że ma jetlag - tak jak się spodziewałam. A ja go poinformowałam o tym, że mam swoją bratnią duszę w Akademii - Laufey. Chłopaka, który jest bratankiem Toma Waitsa i córkę chrzestną Ralpha Finnesa. Sven uwielbiał Harrego Pottera, więc to była dla niego nie lada wiadomość, że moja współlokatorka to Czarna Pani jak ją czasem przezywałam. 

Właśnie gdy byliśmy w trakcie rozmowy o Lordzie Voldemorcie przerwało nam wycie wokalisty na początku piosenki Port Isla - Sinking Ship  co oznaczało jedną rzecz - ktoś do mnie dzwoni. Głupie zdjęcie uśmiechniętej mnie i mojego chłopaka informowało, że dzwoni do mnie ktoś na czyj telefon cały czas czekałam - Stale Sandbech. W pośpiechu wybiegłam z pokoju i poszłam na plażę. Usiadłam na brzegu i odebrałam komórkę. 

- Stale! - wrzasnęłam, a on się zaśmiał. Opowiedziałam mu jak bardzo się za nim stęskniłam, on odparł, że również chciałby, żebyśmy się jak najszybciej spotkali. Ale on ma jeszcze kolejne zawody w Kolorado, więc nie opłaca mu się nigdzie wyjeżdżać. Rozumiałam to. Gdybym mogła to sama pojechałabym do Vain, ale nie chciałam zaczynać roku z tygodniem nieobecności. I tak pewnie będę dużo wyjeżdżać. Urodziny Barda są już za niecałe dwa tygodnie. 

Leżałam na piasku - nie przejmując się, że będę musiała myć moje włosy, bo ziarenka pewnie wejdą w każdy zakamarek - i gadałam z moim chłopakiem. O wszystkim i o niczym. Nawet nie gadaliśmy o Akademii czy Kolorado tylko po prostu. Tak jak gadaliśmy zawsze. Właściwie to trudno to opisać. Uznalibyście nas za kompletnie nie romantycznych, ale to nie prawda. Spójrzcie czasem z boku na to o czym wy rozmawiacie. Nie zawsze to będzie koniecznie coś ważnego i warto wspomnienia. 

Czułam się wspaniale. Szum oceanu, palące słońce, bezchmurne niebo i głos mojego chłopaka. Mogłam sobie wyobrazić, że leżymy obok siebie, a to, że się nie przytulamy to sprawa tego, iż jest zakaz okazywania sobie miłości w miejscach publicznych. Oczywiście takiego zakazu nie ma, przynajmniej nie w Stanach, ale to ładne usprawiedliwienie. 

Czas mijał. Nie miałam nic do zrobienia więc cieszyłam się chwilą. Mogłabym tak spędzić cały dzień. Patrząc na mewy zataczające koła nad wodą i rozmawiając ze Stalem. 

- Stale! Chodź! Gadasz już przez telefon dwie godziny! - usłyszałam głos z tyłu. Ktoś krzyczał po angielsku. Dwie godziny? Tak krótko? Miałam wrażenie, że minął cały dzień i jest jakaś osiemnasta. Nie, że mi się dłużyło tylko, że czułam się tak wspaniale pogrążona w słodkim nieróbstwie, że mogłabym to robić cztery, sześć, osiem godzin, a nie dwie. 

Gdy już pożegnaliśmy się ze Stalem podniosłam się z plaży, otrzepałam ubranie i spróbowałam wygrzebać trochę piasku z włosów.

- Jeg elsker deg - usłyszałam zza pleców, kogoś kto próbował parodiować mój akcent z Bergen.

- Po islandzku wcale nie brzmi lepiej - zaśmiałam się i obróciłam w stronę Laufey.

- Ég elska þig - powiedziała

- Germańskie języki…tutaj wszystko brzmi tak twardo. I tak dobrze, że nie mówimy po niemiecku. Ich liebe dich - zacharczałam naśmiewając się z niemieckiego.

- Szłam na dwór, a George kazał mi ciebie zawołać. Masz śpiew - poinformowała mnie. No tak! Cholera. Dzisiaj poniedziałek. O piętnastej mam śpiew! Dlaczego ja nigdy nie pamiętam jaki dzisiaj jest dzień tygodnia? W czasie gdy ja spokojnie sobie jadłam śniadanie trwała sekcja jazzowa i tworzenie muzyki. Westchnęłam. Nadrobię to. Na pewno. Zerwałam się i zaczęłam gnać do gmachu z salami lekcyjnymi.

- Dzięki - rzuciłam jeszcze do dziewczyny.

***

- Nora Ylvisaker! Spóźnienie - powiedział Ezra kiedy weszłam, a właściwie wpadłam do klasy i posłał mi oczko. 

- Gadałam z moim chłopakiem, przepraszam - palnęłam. Tak, Nora! Idealne wymówka, naprawdę załatwia wszystko. Gdyby to nie był Geroge, to za żadne skarby by nie wypaliła. Na szczęście on tylko wybuchnął śmiechem. 

- Zakochana Nora - dodał, a ja zajęłam miejsce na podłodze obok Demri - To co chcecie zaśpiewać? Panna Ylvisaker z pewnością coś romantycznego - zwrócił się do mnie. 

<No laski! Jak tam na śpiewie?>