Jessy Waits

Grałem od dobrej godziny i powoli zaczynałem się nudzić. Pani Baker przysnęła, słuchając moich niezbyt udolnych utworów, jednak postanowiłem, że nauczę się tego przeklętego soundtracku. Nie miałem nawet pojęcia, co mi dała. Miało być proste i coś proste nie było. Baker zagrała to perfekcyjnie, aż ciarki szły po plecach. Przy moim wykonaniu ciarki szły po plecach, ale od czegoś innego.

- Beznadzieja – mruknąłem do siebie, odkładając skrzypce i składając nuty.

- No, beznadzieja.

Odwróciłem się i zobaczyłem w wejściu Laufey, opierającą się ramieniem o framugę drzwi. Świetnie. Jeszcze jej tu brakowało. Cudowny dzień. Tryskał samymi optymistycznymi ofertami.

- Długo tam stoisz? – rzuciłem, zamykając futerał i odstawiając go na miejsce. Spojrzałem jeszcze na profesor, ale miękki fotel zabrał ją w doskonałe miejsce sielanki. Nawet nie zwróciłaby uwagi, gdybym zatrzasnął drzwi wychodząc.

- Wystarczająco, maestro – odparła z wyczuwalnym sarkazmem Islandka. Cóż. Wszystkie nasze konwersacje do tej pory opierały się właśnie na nim.  Nie było ich wiele. Chyba dałoby się policzyć na palcach jednej ręki. Jednak nie czułem potrzeby zwiększania liczby naszych spotkań. Wziąłem swoją skórę i skierowałem się w stronę wyjścia. – Mógłbyś chociaż…

- Cicho! Słyszysz? – przerwałem dziewczynie. Spojrzałem na nią, a potem gdzieś w kierunku sufitu. Laufey powędrowała za moim wzrokiem, wpatrując się w sklepienie. Zamarliśmy w bezruchu, nasłuchując.

- Nie… - odparła ze zmarszczonymi brwiami.

- No, właśnie – odparłem, rozkładając ręce. - Ignoruję cię – dodałem, mijając ją i lekko się nad nią pochylając. Chciałem już wyjść, gdy Laufey złapała mnie mocno za ramię.

- Nie traktuj mnie jak jakąś idiotkę, Waits – syknęła, chociaż równie dobrze mógł to być wynik jej akcentu. Patrzyła na mnie morderczym wzrokiem, jednak najpierw zerknąłem na nią, a potem wymownie na jej dłoń na moim przedramieniu. – Myślisz, że pogapisz się w sufit i wbijesz mnie w ziemię?

- Co dla ciebie jest sufitem, dla mnie jest podłogą – odparłem, po czym lekko wyrwałem się z jej uścisku i odszedłem. Już nic nie mówiła. Całe szczęście. Może chociaż odrobinę miała oleju w głowie, żeby zostawić mnie w spokoju. Co za kobieta… Chyba wszystkie osobniki płci żeńskiej w Akademii były przeciwko mnie.

- Oho. Niezła, co? – Briggs wziął się nie wiadomo skąd na schodach. Stał na trzecim od dołu stopniu z rękoma skrzyżowanymi na piersiach i opierał się plecami o ścianę, obserwując całe zajście. Ominąłem go bez słowa, rzucając tylko długie spojrzenie, jednak ten zeskoczył na ziemię, podbiegł i szedł obok mnie.

- Daruj sobie – mruknąłem, nie zwalniając.

- Muszę się z nią umówić – Daniel nawijał dalej, a ja życzyłem sobie byle tylko się odczepił. Czy aż tak trudno było się domyśleć, że chciałem być sam? Jednak nie przemówisz takiemu do rozsądku. Jak to nazwała go kiedyś Amy 'lep na baby'.

- To, to zrób i się ode mnie odczep.

- Weź na wstrzymanie, Jimmy. No, ale nie powiesz, że jest brzydka.

- Kuźwa, Briggs! – Zatrzymałem się i spojrzałem na tego półgłówka. – Tak, jest śliczna! Piękna! I co z tego jak cały czas chodzi niezadowolona i skrzywiona?! To chciałeś usłyszeć?!

Briggs tylko uśmiechnął się w odpowiedzi.

- Wow… - odparł. – Coś jak twoja bratnia dusza, nie?

- Ja dziękuję… - Machnąłem zrezygnowany na tego pajaca i odszedłem, zostawiając go na korytarzu. Wyszedłem z Akademii prosto w popołudniowe palące słońce. Świetnie. Przynajmniej nie było duszno, bo znad oceanu wiał orzeźwiający wiatr. Zacząłem iść przed siebie. Coś ostatnio sporo czasu spędzałem na szwendanie się po ogromnym terenie uczelni. Nie potrzebowałem wychodzić na miasto. Nic mnie specjalnego tam nie czekało. W dodatku była tam stukrotna szansa na spotkanie kogokolwiek. Tutaj nikt się dalej nie zapuszczał. Mogłem pomyśleć albo po prostu odetchnąć od babskiego i briggsowego towarzystwa. Już niedługo miały przyjść Święta. Których oczywiście nie miałem spędzić w domu. Cała rodzina wybierała się w głąb kraju do wujostwa na kompletne zadupie, gdzie nie miałbym dojazdu. Jechali tam dwa dni wcześniej, by być na czas, więc odpadało żebym urwał się z Akademii tylko po to, żeby siedzieć w zimnej chatce z umierającymi ludźmi. Wiedziałem, że na pewno w Akademii zostanie Demri. Była katoliczką, więc wszystkie obchody musiała mieć obcykane. Nie żebym był przeciwny jej wierze, tylko po prostu nie widziałem w niej sensu. Ale co kto lubi. W sumie zaciekawiła mnie różnorodność wyznań. Katoliczka, baptysta, ateista… Co do reszty nie miałem pojęcia. Jeszcze brakowało żeby Nora była skrytą żydówką, a Laufey islamistką. Wtedy miałby przesrane. Uśmiechnąłem się pod nosem, zdając sobie sprawę, że i tak mam z nimi przerąbane.

Odetchnąłem głęboko, czując zimny wiatr. Mimo że słońce przygrzewało, powiewy były wręcz lodowate.

Dlaczego to było takie trudne? Przed Akademią życie wydawało mi się prostsze. Wszystko działo się tak jak chciałem, nie zaskakiwało, nie musiałem za dużo się nad nim zastanawiać. Nie mam pojęcia, dlaczego się to zmieniło. Wiem za to w którym momencie. Akademia wymusiła na mnie zmianę. I może nie było to specjalnie. Samoistnie się to zdarzyło. Gdybym jednak wyjechał, poczułbym pustkę. Nie chodziło o ludzi. A o to miejsce. Idealne do tworzenia. Jedno z tych, których się nie zapomina. Nie mówiłem o mieście. Raczej o plaży, altanie, spokoju.

Odetchnąłem po raz kolejny.

Chodząc po plaży, rozmyślając, zacząłem tworzyć w głowie tekst. Piosenki? Może zwyczajny wiersz albo po prostu moje myśli fruwały jedna za drugą. Sam nie wiedziałem, kiedy poczułem ochotę spędzenia z kimś czasu. Z kimkolwiek. Nie. Dobra. Nie z kimkolwiek. Chciałem zobaczyć rodziców. Porozmawiać z nimi. Chociaż przez chwilę.  Jednak wiedziałem, że to niemożliwe. Tak samo niemożliwe jak spędzenie z nimi Świąt. Zatrzymałem się i usiadłem na piasku, wpatrując w ocean.

- Daleko, co nie?

Odwróciłem głowę i zobaczyłem stojącą niedaleko Demri. Ręce wbiła w kieszenie płaszcza, ramiona podciągnęła do góry, chroniąc się przed zimnym wiatrem.  Nie zrozumiałem jej wypowiedzi,  ale dopiero po chwili zauważyłem na horyzoncie statek.

- Ta... - odmruknąłem niezbyt milo.

- Już nie będę ci przeszkadzać. Idę w tamtą stronę. Jest tam kilka naprawdę mrocznych jaskiń - odparła Draven, wskazując wielkie skały na brzegu i już chciała się odwracać, gdy rzuciłem przez ramię:

- Nie musisz  odchodzić. Nie zostawiaj mnie.

- Jak chcesz. - Demri wzruszyła ramionami, po czym klapnęła obok mnie i obserwowała statek.

-  Śledzisz mnie? - spytałem, patrząc na dziewczynę ukradkiem.

- Codziennie wychodzę tu na spacer - odparła niezbita z tropu. - W sumie jestem tu od dobrej godziny, ale zobaczyłam ciebie i przyszłam. - Uśmiechnęła się w moją stronę.

Lekko odwzajemniłem miły gest, po czym siedzieliśmy przez dobre dziesięć minut w ciszy. Nawet nie spodziewałem się, że Demri tyle wytrzyma. A jednak. Nawet nie przerwała naszego wgapiania się w wódę. Ja to zrobiłem.

- Demri? Nie tęsknisz za rodzicami? Wiesz... Mamą, ojcem...

Dopiero po tym jak to powiedziałem, poczułem się jak totalny idiota. Jednak Draven chyba się tym nie przejęła.

- Nie - odparła krotko. - A ty?

- Trochę.

I znów ta dziwna cisza. Dla innych mogłoby się to wydawać krępujące, ale nie dla nas. Zresztą byliśmy inni od tych 'innych'. Może za to tak polubiłem czarną. Nie zadawała zbędnych pytań, chociaż z początku jej dziecinne zachowanie mogłoby mówić zupełnie co innego.

- Zostaje tu na Święta - mruknąłem.

- No, wiem. Ty, ja i bodajże Amy, ale nie jestem tego pewna. Przecież ma daleko do domu. Nora zapewne poleci. Co to dla niej...

- Lubisz ja? - walnąłem.

- A ty nie? - Krótkie, konkretne pytanie. Też bym takie zadał.

- Nie wiem... - zawahałem się. -Kiedy nic nie mówi, jest znośna - uśmiechnąłem się lekko, a Demri od razu to podłapała.

- Z czego się śmiejemy, dziecinki?

Jak na rozkaz odwróciliśmy głowy i zobaczyliśmy opatulonego wielkim szalikiem Briggsa. Zupełnie wyparowało moje wcześniejsze zdenerwowanie związane z jego osobą. Demri poklepała miejsce obok siebie i po chwili siedzieliśmy w trojkę, wgapiając się w słabo świecące jak na LA słońce. Draven i Daniel przez chwilę wymieniali jakieś uwagi odnośnie zostania na Święta.

- Bo my zostajemy - tłumaczyła czarnulka, wskazując na mnie i siebie. - A ty?

- Jadę do domu -  Daniel wzruszył ramionami, ale zrobił to w naprawdę śmieszny sposób. Zupełnie jakby mu nie zależało, a jednocześnie się cieszył. - Wsiadam w autobus i jadę. Serio chce się wam tu zostawać? - spytał, patrząc najpierw na nią, a potem na mnie.

- Nie mamy wyjścia - odparłem, przeczesując palcami włosy. Demri uśmiechnęła się blado. Tak. Ona nie miała nawet do kogo wracać.

- Słuchajcie, jak chcecie, możecie jechać ze mną! - wypalił po chwili zastanowienia Briggs, podskakując w przypływie olśnienia.

- Nie bądź głupi... - Machnąłem ręką, ale Demri zaświeciły się oczy.

- No, chodźcie! - wykrzyknął blondas. Teraz nie odpuści...

- Daj spokój. Jesteś baptystą..

- A ja katoliczką. I co z tego? - Draven wzięła Briggsa w obronę. Super. Dwóch przeciwko jednemu.

- Nie powinnaś być w swoim kościele w tym czasie? - rzuciłem, łapiąc się podanego powodu. Kto wie, może dziewczyna się nie zdecyduje...

- Nashiville to nie miasto samych baptystów - zaśmiał się Daniel, jednocześnie niszcząc mój wątły plan. - Jest tam kościół katolików. Co prawda nieco dalej, ale jeżdżą tam autobusy, a z buta masz pół godziny.

- No, chodź, Jessy! Proszę! - piszczala Demri, patrząc na mnie maślanymi oczyma i oplatając moje ramie jakby miało to coś pomoc. Wyglądało jakby chciała już zaraz teraz iść na autobus do Nashville. I jakby ta decyzja musiała być podjęta teraz. Nie za kilka dni.

- A co tu będziesz robił? - Daniel nie ustępował.

- Zorganizuję sobie czas. Już ty się nie martw - odmruknąłem. - W dodatku będziemy tylko problemem...

- Będziemy! Czyli jednak Jessy chce jechać! - wykrzyknęła Demri, łapiąc mnie za słówka. Skrzywiłem się. Zawsze ja to robiłem.

- Nie będziecie. Tyle nas tam jest, że nawet nie zauważą kogoś nowego - zaśmiał się Briggs. - Chodźcie. Będzie super jedzenie!

- Ja muszę jechać, ale bez Jessy'ego się nie ruszę! - oznajmiła Demri. Dość poważnie jak na nią. Oboje spojrzeli na mnie błagalnie.

- I tak się rozmyślę! - burknąłem, ale zostałem zagłuszony okrzykami radości. Mimowolnie lekko się uśmiechnąłem. Mimo wszystkich wad dwóch osobników obok mnie, lubiłem ich i naprawdę bylem zadowolony, że przyszli.