Nora Ylvisaker

Obudziłam się z okropnym bólem głowy. Ale nie takim jaki ma się, kiedy jest się chorym, nie takim jaki czują małe dzieci, kiedy spadną z roweru, a nawet nie takim jaki ma się następnego dnia po delikatnej imprezie. Tylko takim jaki ma się, na przykład gdy wypije się z pół litra wódki samemu. Próbowałam sobie przypomnieć wczorajszy wieczór: Stale wyjechał, płakałam na lotnisku, włóczyłam się z mochą po terminalu, zadzwoniłam po Jessy'ego i… I… Film mi się urwał.

Przez trzy lata picia alkoholu - tak, w moim przypadku były to równe trzy lata, bowiem nie tknęłam nigdy niczego z procentami dopóki nie skończyłam osiemnastki - zdążyłam się już nauczyć kilku rzeczy. Jedną z nich było to, że jeśli urywa ci się film, to znaczy, że się spiłaś. Właściwie to dziwne, bo to nie w moim stylu - to całe upijanie się z rozpaczy.

Podniosłam się na łóżku i złapałam się za czoło. Każdy ruch powodował, że czułam jakby ktoś mi walił młotem w czaszkę. No tak… Oznaki kaca. Kaca giganta chyba patrząc na mój stan.

- O! Obudziła się nasza zrozpaczona imprezowiczka - powiedziała Amy lekko zgryźliwie. Machnęłam ręką co sprawiło, że zmrużyłam lekko oczy, przyjmując na siebie kolejną falę bólu. Moja współlokatorka bez słowa podała mi szklankę z aspiryną.

- Co się wczoraj stało? - spytałam, a właściwie wystękałam, odbierając od niej napój. Amanda roześmiała się.

- Wypiłaś chyba butelkę wódki u Jessy'ego w samochodzie i popadłaś w jakąś okropną rozpacz. Jessy musiał cię ciągnąć do pokoju. A i cały czas krzyczałaś jakieś rzeczy typu "Nikt mnie nie kocha", "Jestem do dupy", "Wracam do Oslo!" - powiedziała najspokojniej w świecie. Jakby takie rzeczy zdarzały się co wieczór każdemu.

- Faen hellvete - zaklęłam - Hva jeg hellvete gjorde? - mruknęłam i przetarłam twarz. Znikoma ilość norweskich przekleństw daje się we znaki. Gdyby to były normalne słowa na przykład solsike to na norweskim dostałabym dwóję za powtórzenia.

- Przynajmniej można było cię zrozumieć - zaśmiała się Amanda. Odpowiedziałam jej tylko wyrazem twarzy mówiącym "Ha-ha-ha. Bardzo śmieszne".

- Co mamy dzisiaj? - spytałam. Oczywiście dopiero po chwili zorientowałam się, że mogło to zabrzmieć jakbym nie wiedziała jaki jest dzień tygodnia. Wtorek, siedemnasty marca. Nie, jeszcze, aż tak źle ze mną nie było. - W sensie jakie zajęcia… - uzupełniłam pośpiesznie, zanim moja współlokatorka obśmiałaby mnie jeszcze bardziej. Amy wzięła moją teczkę i odczytała z niej kolumnę opatrzoną napisem wtorek:

- Przespałaś fotografię, więc została ci jeszcze reżyseria na piętnastą do szesnastej i śpiew od piętnastej do siedemnastej - wypaliła beznamiętnie.

- Pierdolę, nie idę na śpiew - odpowiedziałam tylko i podciągnęłam kołdrę pod brodę. Kolejny ruch, który spowodował przeszywający ból. Amanda tylko wzruszyła ramionami. - Nie dam rady. Głośne dźwięki i gigant kac nie współgrają ze sobą - dodałam jakby na usprawiedliwienie łudząc się, że Finnes  cokolwiek obchodzi to czy idę na śpiew czy nie i z jakiego powodu.

Jednak widocznie nie wiedziałam co mówiłam, bo po zastosowaniu chyba wszystkich możliwych sposobów na doprowadzenie się do jakiegokolwiek stanu używalności zdecydowałam się posłuchać jak Jessy gra szlagiery z Avaishaiem, Jenny i Hansem. Jednak po kolei…

W życiu nie byłam tak wdzięczna za to, że mam starszych braci jak teraz.

- Weź. Może ci się przydać. Los Angeles to miasto dla imprezowiczów - powiedział Bard, podając mi kwadratowe opakowanie w kolorowe wzroki z napisem "Hangover Tea". Wtedy go wyśmiałam, ale Ylvisakerowie są uparci i Bard właściwie na siłę wepchnął mi to do torby. Teraz jednak wychwalałam go pod niebiosa. Skład owego napoju nie był jakiś istotnie magiczny, ale pewnie zawierał wszystkie pomagające na kaca rzeczy, z których da się zrobić herbatę. Do tego wypiłam chyba ze dwa litry lemoniady. I generalnie jadłam wszystko co jest kwaśne i ma dużo witamin. W miarę upływu czasu każdy ruch już przestawał mi sprawiać ból, a dźwięki, o ile nie były za wysokie, nie drażniły nawet, aż tak bardzo.

Siedząc na śniadaniu i nieprzytomnie mieszając jogurt naturalny z sokiem cytrynowym, uświadomiłam sobie, że chyba jestem winna Jessy'emu jakieś przeprosiny. Obiecałam mu się nie odzywać, a potem on musiał zaciągać mnie do pokoju i jeszcze wysłuchiwać moich okrzyków rozpaczy. Tak się nie powinno robić. Dlatego jak szłam do pokoju po okulary przeciwsłoneczne i zobaczyłam chłopaka, wykrzyknęłam jego imię. Właściwie to dziwne, że nie miałam nawet zniekształconego głosu. Żadnej chrypy ani nic. Może ten mój rzekomy "kac-gigant", był tylko wymysłem niedoświadczonej i niewyspanej Nory Ylvisaker?

Zauważyłam, że niesie ze sobą futerał od saksofonu. Brawo, Nora! Potrafisz zauważać przedmioty, które ludzie trzymają w rękach! Gratulacje! Wpatrywałam się ślepo w niego i próbowałam połączyć fakty. Z tego co pamiętam dziś nie było sekcji jazzowej. Dopiero po chwili przypomniałam sobie (nie bez jego pomocy), że chciałam z nim pogadać.

- Idziesz grać? - zagadnęłam, żeby nie od razu startować tak na poważnie. Okazało się, że Waits został wyróżniony i idzie na jammik z nauczycielami. Poszłam za nim. Rozmowa się nie kleiła. Jak zwykle. I weź tutaj przepraszaj kogoś, kto ma ciebie totalnie w dupie. W końcu jednak spróbowałam swoich sił i wypowiedziałam przeprosiny.

- Powinno być ci wstyd - burknął Jessy. Najpierw mnie coś ukuło i się wkurzyłam. On niby nigdy nie się nie upił, tak? Ale potem się opanowałam i doszłam do wniosku, że nawet jeśli on był zalany - a był z pewnością więcej razy niż ja - to nie wykrzykiwał imion swoich dziewczyn oraz nie narzekał, że jest do niczego. Chyba rzeczywiście powinno być mi wstyd.

- Wiem, tylko Stale wylatywał, a ja… - próbowałam się tłumaczyć, jednak Waits pokazał, że ma mnie totalnie gdzieś i to dosyć bezpośrednio. Po czym zmienił temat na Demri. Niech mnie coś strzeli, jeśli oni nie będą razem!

Szliśmy przez chwilę w milczeniu i gdy już mieliśmy wchodzić do sali spróbowałam ponownie i wypaliłam:

- Naprawdę mi głupio i dziękuję, że po mnie przyjechałeś. - Liczyłam, że może teraz do niego dotrze, że przepraszam go szczerze, bo w skrócie zachowałam się jak zupełna suka.

- Nie zrobiłem tego dla ciebie - burknął tylko. Nie wiedziałam jak to rozumieć, no bo: a) jeśli nie dla mnie to dla kogo? Dla Demri? Przecież ona nie ma nic z tym wspólnego b) czy teraz jakoś może wpadł na to, że to było na serio, bo właściwie taka odpowiedzieć może być niejednoznaczna c) wybaczył mi czy nie, bo o to mi właśnie chodziło.

Rozmyślanie nad tymi trzema punktami zajęło mi kolejną godzinę. Muszę przyznać, że improwizacje zebranego tu kwartetu stanowiły niezły akompaniament do kmienienia o-co-do-cholery-chodziło-Jessy'emu. Co więcej były naprawdę ładne, a kac właściwie już przestawał tak bardzo dawać się we znaki i nawet nie drażniły mnie już dźwięki trąbki, saksofonu, ani skrzypiec.

W końcu Hans oznajmił, że pora kończyć, bo nauczyciele też muszą pozałatwiać swoje sprawy i wszyscy się rozeszli. Gdy wyszliśmy pochwaliłam grę Jessy'ego. Super, kolejna osoba do mojej kolekcji ludzi, którym nigdy nie dorównam. W kategorii "saksofon-znam osobiście" zajmował drugie miejsce, zaraz po moim bracie. Jednak chłopak w ogóle nie słuchał, co do niego mówiłam, a zamiast tego odebrał telefon jak się okazało od swojego wujaszka. Kiedy usłyszałam coś w stylu "masz pozdrowienia od swojej skandynawskiej fanki" wypowiedziane bez sarkazmu albo z jego tak małą ilością, że był niewyczuwalny przynajmniej przez podekscytowaną mnie, to pomyślałam sobie, że może jednak wybaczył mi punkt b oraz c mamy z głowy. Tyle, że po skończonej rozmowie Jessy sobie poszedł jak gdyby nigdy nic i jakby nie towarzyszył nikomu i w tym momencie owe punkty wróciły na listę rzeczy nierozwiązanych. Nigdy nie dojdziesz z tym Jessy’m…

Jednak dobrze, że sobie poszedł, bo kiedy sprawdziłam godzinę okazało się, że za pięć minut mam reżyserię i właściwie powinnam może iść do sali. Zaczęłam kierować schodami w dół, do piwnicy. W pustym, szarym, surowym pomieszczeniu było pusto. Czyżbym była jedyną osobą na reżyserii? Spojrzałam na zegarek. Druga. Czyli Martin powinien już być, chyba, że się spóźniał, co nie było wyjątkiem w tym przypadku. Po niedługim czasie drzwi uchyliły się. Tyle, że nie stanął w nich pan Scorsese, a sam Adrien Brody.

- Mam ci przekazać, że zajęcia są odwołane, bo profesor Scorsese musi pracować - powiedział chłodno nawet nie przekraczając progu sali i nie czekając na moją reakcję, zamknął drzwi.

- Eeee…okej - mruknęłam lekko zdziwiona nietypowym zachowaniem aktora. Po czym wzruszyłam ramionami i wstałam. No cóż… Nic tu po mnie, nie?

Zaczęłam się kierować do budynku mieszkalnego, kiedy usłyszałam, że ktoś gra na skrzypcach. Bynajmniej nie była to Jenny Baker, bo skąd niby ta ceniona artystka klasyczna miałaby znać Belzebutha. Właściwie to w naszej Akademii tylko dwie osoby mogły znać Belzebutha. Ja i pana Thorsdóttir. Osobiście nie byłam jakąś wielką fanką tego zespołu, ale oczywiście kojarzyłam ich sposób grania i tak dalej. Uchyliłam cicho drzwi i patrzyłam na tańczącę i grającą na skrzypcach Laufey. Kurdę… Przypominała teraz jakąś Linsdey Striling, tylko, że Linsdey nie miała zamkniętych oczu i miała wcześniej ustalony układ, no a przede wszystkim robiła to publicznie.

Kiedy skończyła pogratulowałam jej brawami. Należały jej się. "Skrzypce, na których i tak nie umiem grać - znam osobiście -  Laufey Thorsdóttir - pierwsze miejsce". Dziewczyna wycelowała we mnie smyczkiem.

- Nie… Ja tylko gitara i saksofon. - Pokręciłam głową. Oy dritt… Nora! Pomyśl może za nim coś powiesz? Dopiero kiedy Lauf obdarzyła mnie zdziwionym spojrzeniem dotarło do mnie, że nie było to zaproszenie do grania. - Chodziło mi o to, że nie chodzę na zajęcia z Jenny, tylko uczę się na gitarze i saksofonie - próbowałam się wykręcić, ale tak naprawdę to wiedziałam, że tylko bardziej się pogrążam. Mój grymas na twarzy i sposób w jaki to powiedziałam musiał być komiczny, bo dziewczyna zaśmiała się.

- Znasz Belzebuth? – zapytała, udając, że nieporozumienie nie miało miejsca

- Jakby się uprzeć to może bym jakieś fragmenty zagrała. Ale tak na ogół to nie słucham. - Pokręciłam przepraszająco głową i usiadłam obok dziewczyny. Islandka wyłączyła urządzenie, z którego puszczała sobie podkład i wbiła we mnie niemal oskarżycielskie spojrzenie.

- Co w ogóle się wczoraj stało? - Podrapałam się po ramieniu, tak jak robiłam to zawsze w niezręcznych sytuacjach.

- Stale wyjechał. Było mi smutno. Jessy mnie odwiózł. Dał mi wódkę. Upiłam się – powiedziałam, chcąc uniknąć komentarzy, ale potem już bardziej na wesoło dodałam:

 - Chyba po raz pierwszy upiłam się na smutno - uśmiechnęłam się. Lauf również zachichotała.

- Znam cię dopiero kilka dni, ale nigdy w życiu bym nie pomyślała, że jesteś zdolna do czegoś takiego.

- Wiesz… Ja też nie - zaśmiałam się.

- Tak w ogóle to poznałam Stalego…

- Wiem, mówił mi

- Mogłam się domyślić. Powiedział mi, że kochasz Amerykę… - Tak. To musiała być próba zaczęcia rozmowy.

- Mhm… Co właściwie jest zabawne, bo Norwedzy najbardziej ze wszystkich nacji najbardziej nie lubią  Amerykanów. W sensie… Statystycznie. Ylvisakerowie chyba są wyjątkowi. Dwóch najmłodszych uczy się w Stanach, a dwóch najstarszych produkuje się w Stanach. - Nora..wiem, że masz kaca, ale bez przesady. Wyobrażasz sobie w ogóle jak "produkuje się w Stanach brzmi"?

- Serio? A ja myślałam, że Szwedów. - Pokręciłam głową.

- To jest wiesz taki konflikt bardziej dla jaj. Musimy się mieć z kogo powyśmiewać, nie? Ale tak naprawdę to traktujemy Szwecję jak starsze rodzeństwo. Dogryzamy sobie, ale naprawdę bardzo się kochamy. - Byłam dumna ze swojego poetyckiego porównania.

- W sumie to pasuje… Ja w ogóle się nie odnajduje w Ameryce. I te korki… I to wszystko…

- Fakt. Ja też tęsknie za Norwegią. Nie mogę sobie wyobrazić miesiąca bez myseost i w ogóle nie wiem jakim cudem, ale słodycze tutaj są słodsze niż w Oslo. Po za tym można pić od dwudziestu jeden lat i za każdym razem muszę się modlić, że darują mi, bo albo nie zauważą, albo machną ręką na obcokrajowca - odparłam. Oczywiście półżartem. Aż tak pusta to nie byłam. Laufey na szczęście zrozumiała.

- Okropne. Może Stale ci przywiezie trochę myseost?

Nagle przypomniała mi się rzecz, z którą już trochę czasu się zmagałam. Nie chciało mi się jechać do Szwecji samej i samej z niej wracać. Trzynaście godzin w samolocie bez nikogo do pogadania było dosyć słabą perspektywą. Zresztą nawet jak miałam spotkać moich braci i Svena to lubiłam być w dużym towarzystwie. Czemu więc nie spróbować swoich sił u dziewczyny, która tylko czeka na możliwość powrotu?

- Właśnie! Skoro tak brakuje ci Skandynawii to może pojechałabyś ze mną do Sztokholmu na urodziny mojego brata? Szwecja to nie Islandia, ale przynajmniej się wyrwiesz z LA, a ja będę mieć z kim pogadać - wyszczerzyłam się.

- Jeszcze się pytasz? - zaśmiała się.

- Bądź gotowa na lotnisku dwudziestego o siódmej wieczorem. O dziewiątej mamy samolot - powiedziałam beznamiętnie. Teraz jeszcze może jeszcze uda mi się zwerbować Draven czy tam Finnes i będzie gitesik.

 Zaległa niezręczna cisza. Nagle zauważyłam, że na jednym z pulpitów ktoś zostawił coś błyszczącego. Harmonijka ustna. Jedyny instrument na którym naprawdę potrafiłam grać. Harmonijka - znam osobiście - zero. Nieskromnie mówiąc - wymiatałam na niej.

- Znajdź mi nuty do Nemo - rzuciłam do Lauf i poszłam po instrument. Jeśli Lauf znała Belzebuth to musiała słuchać Nightwish, a Nemo to akurat jeden z niewielu utworów, które jakoś tam kojarzyłam. Nie musiałam dwa razy powtarzać i kiedy już wróciłam do mojej towarzyszki zapis nutowy Nemo widniał na ekranie.

Dmuchnęłam w instrument i przetarłam kilka razy koszulką.

- Spila? - spytała. Dobrze, że po norwesku brzmiało to spille i zrozumiałam, że chciała się zapytać o "gramy", ale zabawne, że zapomniała się przerzucić na angielski.

- Spille - odparłam tym razem w swoim ojczystym języku i puściłam do niej oczko. Zaczęłyśmy grać.

Muszę przyznać, że całkiem nieźle nam to szło. Mam nadzieję, że Floor Jansen, ani żaden inny członek zespołu nie obrazi się, że ich bogatą kompozycje wygrywamy tylko na skrzypcach i harmonijce ustnej. Lauf znała tekst na pamięć. Miała ładny, wysoki głos, a jak śpiewała to nie nawet nie było słychać jej akcentu. W refrenie nawet dołączyłam się ja ze swoim niższym o kilka…no dobra…po prostu niższym głosem. I mówiąc niższym miałam naprawdę na myśli niski. Może nie był to bas, ale spokojnie mogłam dorównać wielu chłopakom jeśli o to chodzi. Czasem mnie to wkurzało, ale Ezra twierdził, że to jest oryginalne i wspaniałe, bo nie zależnie co śpiewam i tak wychodzi ciekawiej niż zwyczajny cover.

- Oh how I wish for shooting rain. All I wish is to dream again. My loving heart lost in the dark for hope I'd give my everything

<Powiem, że nie podoba mi się ten rozdział. Chciałam go napisać, bo nie wiedziałam jak się uporać z Jessym i chciałam mieć ten fragment już z głowy. Serio. Nie wyszedł mi. Zgubiłam gdzieś optymizm Nory i w ogóle wszystko…ehhh…."Obiecuję poprawę i proszę cie ojcze o rozgrzeszenie">