Demri Draven

- Masz tu coś na pamiątkę. 

Vegard wręczył mi małe pudełeczko, które z dużymi oczami przyjęłam. Co? Ale że dla mnie? Co?! Jak to tak? Czym sobie zasłużyłam?! Z milionem pytań do… spojrzałam pytająco na stojącego naprzeciwko czarnowłosego, ale brat Nory tylko mnie ponaglił:

- No, otwórz!

Podskoczyłam lekko przestraszona tą zmianą emocjonalną i szybko zaczęłam mocować się z czymś, co wyglądało na pudełko od kubka. Jednak gdy dokopałam się do wnętrza, zamarłam. To, co znajdowało się w środku kompletnie zbiło mnie z tropu. 

- Moja fontanna! - pisnęłam, czując, że wielki uśmiech wchodził mi na twarz. – Jak…? Czemu?!

- O mało wtedy nie wpadłaś pod samochód, więc to chyba miłość. Warto ryzykować dla zimnej fontanny z kamienia - rzucił sarkastycznie Vegard, ale zbyłam go. Byłam zbyt zaskoczona i szczęśliwa. Wpatrywałam się przez dobrą chwilę w miniaturową fontannę, zastanawiając się, czy to cudeńko jest prawdziwe.

- To pierwszy podarunek, który dostałam od osoby z ostatnią parą chromosomów XY! – rzuciłam rozemocjonowana.

- Co?! – Vegard otworzył szeroko oczy, starając się chyba zrozumieć cokolwiek z tego, co powiedziałam. Nie mam pojęcia, czy w ogóle znał słowo ‘chromosom’ w moim języku. Jednak zdecydowałam się spróbować nakreślić mu ten biologiczny problem.

- Ostatnia para chromosomów męskich różni się od żeńskich. XY mają faceci, a XX babki - odparłam, wzruszając ramionami. To była jedyna rzecz, jaką zapamiętałam z zajęć z biologii w liceum. Jednak ze wszystkich ścisłych przedmiotów najbardziej lubiłam fizykę. Nie byłam jakimś tam mistrzem, ale to i owo się wiedziało.

- Aaahaaa - wymruczał niepewnie Vegard, patrząc na mnie podejrzliwie. - Wiem, o co chodzi...

- Nie jestem kosmitą – rzuciłam do niego, uśmiechając się na pocieszenie, gdy nasza naukowa dyskusja została przerwana przed drugiego Ylvisakera.

- Trzymaj się, mała Indianko! - Bard skończył żegnać resztę, a teraz zostałyśmy mu tylko Nora i ja. Wyglądał o wiele lepiej niż swoje rodzeństwo, które chyba niezbyt dobrze znosiło kaca. - Chociaż bardziej przypominasz naszych. Vegard nie byłby czarną owcą - rzucił, puszczając do mnie oczko. Potem przybił mi piątkę i potarmosił włosy. Westchnęłam. Mimo, że spędziłam z nimi kilka godzin, rozumiałam już dlaczego Nora tak bardzo tęskniła za braćmi. Gdybym takich miała, też bym nie mogła się doczekać spotkania. A prawdę powiedziawszy nie miałam pojęcia, ile mam rodzeństwa.

Wszyscy skończyli się ze sobą żegnać i mogłyśmy już powędrować do bramek. Gdy szłyśmy w stronę naszego gate'a, Nora podbiegła do mnie i zagadnęła, wskazując figurkę. 

- Co tam masz? - spytała, patrząc uważnie mi przez ramię. Musiałam wyjąć słuchawki, w których właśnie leciał One Day z Piratów. W sumie już miałam zmieniać piosenkę na coś żywszego niż dłużący się soundtrack, gdy zaczepiła mnie Norweżka.

- Prezent od twoje brata. Zobacz - odparłam, a w mojej głowie utworzył się samoistnie mały żart, którego celem była właśnie pani Norweg. Nie byłam zła. Po prostu coś mnie podkusiło.

- Co to do cholery jest?!

- Fontanna. Nie widzisz? – Podsunęłam jej figurkę pod nos, ale ta tylko zmarszczyła brwi i odmruknęła, wyraźnie zdegustowana:

- Nie.

- No, trudno. Jest piękna. 

- A od którego to? - Nora zmierzyła mnie podejrzliwym wzrokiem.

- Twojego prywatnego Janka Śnieg – zachichotałam. – Nie sądzisz, że Vegard ma fryzurę na Jona Snow? – Odpowiedziała mi jednoznaczna cisza, którą zignorowałam z całym szacunkiem do pani gospodarz. - Chyba się zakochałam... - westchnęłam głęboko, przybierając teatralną postawę. Wszystkie te lata obserwowania aktorów w końcu się przydały. Wiele bym dała, żeby się teraz odwrócić i zobaczyć minę Nory. Jednak nie! The show must go on!

- C-co?! - wykrzyknęła Nora, stając w pół kroku i krztusząc się sokiem pomarańczowym. – Fuj! Demri! On jest żonaty!

- Oj tam. Każdą przyczepę da się odczepić.

Puściłam do niej oczko i już kompletnie ją ignorując, przetańczyłam resztę drogi do samolotu.

- Demri Draven! Wracaj tu! – krzyczała za mną zbulwersowana Ylvisaker, nie mogąc mnie dogonić. Lawirowałam wśród tłumu ludzi, nie przestając tańczyć do Alice’s Theme. W końcu dostałam się na pokład i usiadłam na swoim miejscu. Po kilku chwilach do środka weszła również i Nora, która mierzyła mnie morderczym wzrokiem i nie odrywając ode mnie spojrzenia, usiadła kilka siedzeń dalej. Czułam, że obserwowała każdy mój ruch, ale od razu obróciłam się i zaczęłam rozmawiać z mężczyzną w średnim wieku, który siedział obok. Okazało się, że był w drodze do Hong Kongu na ważne spotkanie. Mówił mi o polityce na Wschodzie, tamtejszej kulturze, historii i wielu zagadnieniach, o których nie miałam pojęcia. Nawet nie zorientowałam się, a byliśmy już w powietrzu. Zapomniałam o Norze i całej akcji, której kontynuacja miała mnie pewnie czekać po przylocie. Byłam zbyt pochłonięta opowieścią biznesmena. Opowiadał bez ustanku, a ja wpatrywałam się w niego szerokimi oczami.

- Nudzę cię, młoda damo? – spytał w pewnym momencie, gdy zaknęłam na chwilę oczy.

- Ależ nic z tych rzeczy! Niech pan opowiada dalej! I co się stało z Marco Polo?

- Żeby tylko moja córka tak się tym interesowała – uśmiechnął się mężczyzna i kontynuował. Gdy tylko o tym wspomniał, przypomniał mi się dziadek. Praktycznie większość dzieciństwa spędziłam w domu jego i babci, niż z mamą i jej mężem. Oboje wiecznie byli zajęci, a urządzona w indiańskim stylu chatka stanowiła o wiele lepszy świat dla małej dziewczynki. Całymi dniami biegałam w sukienkach po lesie i wspinałam się na drzewa tudzież stare ruiny. Gdy byłam w przedszkolu, opowiadałam o tym, że dziadek ma kolczyk z pazura dzikiej pantery. ‘A twój nie ma?’, dziwiłam się, gdy pozostałe dzieci, kręciły szybko głowami. Wspomnienia przywoływały uśmiech. Tęskniłam za nimi. Za dziadkiem i babcią. Za skrytą w głębi lasu, osadzoną przy jeziorze, pachnącą drewnem chatką z bali. Musiałabym tam kiedyś zabrać studenciaków z Akademii. Fey byłaby zachwycona ilością zwierząt do fotografowania i wielkim jeziorem, które kiedyś było dla mnie oceanem. No, może Amy, Meredith i Nora nie byłby zbyt szczęśliwe, bo prócz telefonu na kablu, nie było innej możliwości kontaktu ze światem, włączając umiłowany przez Ylvisaker internet. Daniel byłby zachwycony scenerią wyjętą prosto z Władcy Pierścieni i Alicji w Krainie Czarów, a Jessy siedziałby pewnie całymi dniami w altanie na jeziorze i tworzył. Gdy tak o tym myślałam, pomysł wydawał mi się naprawdę genialny. Może w wakacje wybralibyśmy się tam wszyscy razem? Lub jesienią… Tak… To był naprawdę dobry plan… Oczy same zaczynały mi się zamykać i nawet nie zauważyłam, kiedy głowa opadła mi na ramię pana lecącego do Hong Kongu.

<Znowu krótko, ale cóż. Takie życie artysty. Krótkie, acz intensywne.>