Meredith Pixie

Gdy wstałam Effie wysłała mi SMS-a:

Pamiętaj. Widzimy się w Corn o 19 w piątek!

Nie rozumiałam, o co chodzi. Przecież ja nigdzie się nie umawiałam! A może... Nic nie pamiętam od godziny. Film się urwał. Leżąc w łóżku, próbowałam sobie przypomnieć po kolei każdy fragment. Nic. Nie dość, że głowa mi pękała, to jeszcze intensywnie myślałam. Rozczarowana zeszłam z łóżka i wzięłam tabletkę. Boże, jaka ja jestem głupia, że tyle wypiłam. Gdy z wierzchu się ogarnęłam, zadzwoniłam do Eff.

- Halo? - usłyszałam damski głos.

- Effie mam pytanie. Jakie spotkanie?

- No, w Corn. Ty, ja, Will i twój nowy chłopak. Kochana, przykro mi ale muszę kończyć. Pa!

Stałam osłupiała z słuchawką w ręku. Nie poszłam na kolejne zajęcia z sekcji rockowej. Nie wiedziałam, co zrobić. Wyjdę na idiotkę, jeśli powiem im, że skłamałam. Smutna ruszyłam w stronę wyjścia.

- Ej, Meredith!- krzyknął Daniel, a ja automatycznie się odwróciłam. Ten widząc moją minę, zaczął się tłumaczyć za to jak się zachował ostatnio. Jednak przerwałam mu.

- Briggs, nie o to chodzi. - Wreszcie uniosłam wzrok i spojrzałam mu w oczy. - Daniel, musisz mi pomóc.

Wytłumaczyłam mu całe zajście, a on tylko kiwał głową. Cieszyłam się, że nie komentuje tego co mówię. Gdy zakończyłam, staliśmy w ciszy.

- I jaką rolę mam odegrać w tym wszystkim? – zapytał, unosząc jedną brew.

- Mojego chłopaka... - Zmieszana odwróciłam wzrok, on jedynie się uśmiechnął.

- Czyli idziemy na randkę jako para? - Nienawidzę tego uśmiechu, posłałam mu zabójcze spojrzenie i z zaciśniętymi zębami powiedziałam:

- To będzie na niby. Masz przez jeden wieczór udawać mojego chłopaka. Rozumiesz? Czy mam ci to Bralinem napisać?

- Spokojnie, Mer. Kiedy to ma być?

- W piątek o 19. Przyjdź pod mój pokój o 18.30. -  Już byłam kilka kroków od niego, gdy usłyszałam:

- Do zobaczenia, moja kochana!

Miałam ochotę zawrócić i zetrzeć mu ten uśmiech z twarzy.

***

Kolejne dwa dni były dla mnie udręką.. Nie potrafiłam nic utrzymać. Wszystko wylatywało mi z rąk. Demri pytała się mnie kilka razy czy nic mi nie jest, a ja tylko zbywałam ją krótkimi odpowiedziami. Na zajęciach Briggs się szczerzył, a ja byłam coraz bardziej pewna, że jestem już w grobie.

Nadszedł piątek. Nie poszłam na żadne zajęcia, bo byłam pewna, że bym nie usiedziała. A może lepiej to odwołać twierdząc, że mam grypę? Zamiast zajęć zrobiłam sobie maraton na plaży. Cztery godziny biegania, a ja nie czułam już nóg. 17:00. Czas się zbierać. Niechętnie wstałam z plaży i ruszyłam do akademii. Prysznic zawsze jest odpowiedni. W pokoju byłam bliska płaczu. Z braku pomysłów zadzwoniłam do Joe. Czułam się jak małe dziecko, które nabroiło. Dzięki Bogu odebrał.

- Joe? – zapytałam.

- Tu sekretarka pana Joe Perry. Aby z nim porozmawiać należy podać dane osobowe oraz hasło. - Od razu uśmiechnęłam się, słysząc ten głos, tylko jedna osoba miała takie głupie pomysły.

- Dane osobowe: Steven oddaj telefon Joe, hasło: bo ci przypierdolę – powiedziałam.

- Ej, młoda wyrażaj się. Ja ci nie wystarczę? Dawaj! Jaki masz problem, bo Perry jest w  kiblu.

- Nie, nie wystarczasz – powiedziałam zrezygnowana. - Zresztą nieważne. Zadzwonię kiedy indziej. Pa, Steven i pozdrów resztę ode mnie.

- Trzymaj się, Mer.

Trzeba radzić sobie samemu. Nie zwracając większej uwagi, wyciągnęłam pierwszą lepszą rzecz. Ze zgrozą w oczach zobaczyłam, że to mała czarna. Już miałam odłożyć z powrotem, gdy naszła mnie myśl. Niech Will patrzy, co stracił. Już nigdy nie będzie mnie miał. Z szatańskim uśmiechem rzuciłam sukienkę na łóżko i zaczęłam wciągać rajstopy na nogi. Założyłam sukienkę, spojrzałam na zegarek - 18:15. Briggs niedługo przyjdzie. Do torebki zaczęłam chować najpotrzebniejsze rzeczy, gdy weszła Demri. Zmierzyła mnie wzrokiem i uniosła brwi. Liczyłam, że nie spotkam nikogo znajomego przed wyjściem.

- Demri, nie idę na żadną randkę - powiedziałam od razu, zakładając szpilki.

- A czy ja coś mówię? - zapytała niewinnie, ale ja wiedziałam co tam w główce myśli.

- Twój wzrok mówi więcej niż słowa.

Draven wzruszyła tylko ramionami i usiadła na łóżku. Rozczesałam włosy i luźno je puściłam.  Włożyłam telefon do torebki, gdy do pokoju wszedł Briggs. Wcześniej oczywiście pukając. Na jego widok Demri znów uniosła brwi i się uśmiechnęła.

- Gotowa? - zapytał mierząc wzrokiem pokój.

- Gotowa.

                                                     

<No, Perry liczę na Ciebie>