Isaac Ezra

Muzyka 

Dym papierosów mieszał się z stęchłym zapachem fast foodów leżących na tylnym siedzeniu samochodu George’a Ezry. A we mnie się gotowało. Buzowała we mnie złość. Byłem wściekły. Płonąłem najgorszym piekielnym ogniem. Demoniczne płomienie wylizywały resztki twórczości pozostałej w moim ciele. Przez chwilę nawet mógłbym pomyśleć, że zaprzedałem dusze diabłu, a on właśnie odbierał mi mój talent. Mógłbym, gdybym wierzył. Nie wierzyłem. Nie miałem w co i wciąż nie mam. Wziąłem zdecydowany łyk taniego whiskey. Wiedziałem, że alkohol podżega tylko płomienie, a mimo to wciąż dorzucałem do tego ogniska żar z Drum’ów i alkohol. Buzowało we mnie jeszcze mocniej, a lawa wylewająca się z twórczego wulkanu, była tak twarda, że nie potrafiłem zrobić z niej nic, prócz kolejnej kulki papieru na tyłach śliwkowego Chryslera. 

Czy norweskie słońce mocniej grzeje? 

Czy deszcz w Oslo mniej smuci? 

Że…uciekłaś tam zostawiając mnie na pastwę…

Kolejna zmięta ulotka na siedzeniu pasażera, kolejny papieros w moich ustach, kolejne promile w mojej krwi, a porządnego wiersza wciąż brak. Spojrzałem się na tom poezji Nicka Cave’a leżący obok. 

- Ty chciałbyś być zrobiony z kamienia, a ja nie potrafię napisać kurwa porządnego wiersza - krzyknąłem i z całą wściekłością na jaką było mnie stać wyrzuciłem nie dopalonego nawet do połowy Drum’a przez okno. Kopnąłem w drzwi, żeby się otworzyły i zabrałem butelkę. W tej chwili tylko na niej mi zależało. Trzasnąłem drzwiami, a echo mojej złości poniosło się po parkingu. Zostawiłem zgliszcza mojej poezji na pastwę tłuszczu sączącego się z tygodniowego burgera i patrzącego na tą zagładę sztuki australijskiego poetę w tym przeklętym przez bogów Chryslerze. 

Potrzebowałem prawdziwej inspiracji, a marihuana z pewnością przyczyniła się do powstania najwybitniejszych wierszy amerykańskiej twórczości. Nora powiedziała mi kiedyś, że Demri pali trawę jak Jessy papierosy, a przecież każdy wie, że niema żadnej przyjemności w samotnym jaraniu. Nie, że byłem uzależniony. Po prostu narkotyki były moją inspiracją. Jeśli ktoś kiedyś zapyta się mnie „Hej Dean co nakłoniło Ciebie do napisania Pacyficznej Chandry ?” - odpowiem Alan Ginsberg, Nick Cave i marihuana. Inspiracja pokroju cholernego Jacka Keuraca -  pomyślałem kopiąc jeden z kamieni żwirowego parkingu Akademii. Zaśmiałem się wrednie. Nawet nie pamiętam z czego, czy z kogo. Może szydziłem z tych wszystkich dzisiejszych grafomanów? A może z tych wszystkich, którzy myślą, że inspirować można się ładnym widokiem z okna? A może po prostu byłem tak dumny z mojej beznadziejnej twórczości, że wszyscy wydawali mi się nędznikami? A może z diabła, który mimo swych prób jednak nie wydarł mi mojej poezji? A może z tego wszystkiego na raz? Z tego smętnego parkingu. Z Pacyficznej Chandry. 

*** 

Pokój oznaczony tandetną, złotą, tabliczką jako „Draven, Pixie” wypełniał zapach trawy. Zapach trawy, hinduskich kadzidełek, taniej whiskey i drogich perfum. Dobry zapach. Zapach  Milosa Formana. Zapach sztuki. Zapach starej, dobrej sztuki. Siedzieliśmy napawając się tą magiczną wonią. Morska bryza wprawiała w ruch kolorowe zasłony i dzwoniące Łapacze Snów. Otumaniony przez transową muzykę i narkotyki wbijałem wzrok w zniekształcone refleksy świetlne w gęstym powietrzu. Demri podała mi jointa. 

- Jesteś jedyną dziewczyną, jaką znam, która potrafi robić skręty - powiedziałem kiwając głową w podziękowaniu. 

- Dziękuję, ale oboje wiemy, że to nie prawda - odparła śmiejąc się. 

- To cytat - mruknąłem i się porządnie zaciągnąłem. Tego właśnie potrzebowałem. Duszącego dymu, który stłumi pożar i wzniesie się z popiołów niczym feniks, żeby ponownie spłonąć między wersami poezji. Dławiących oparów, które przemienią jęzory ognia w jęzory tuszu rozlewającego się na tyle paragonu za najtańszą whiskey. I w końcu przyjemnego wiatru, który będzie grał jazz na pustyni mojego serca. 

Nagle wyrzuciłem ręce w powietrze i krzyknąłem „Slim Gaillard to mistrz”. Podniosłem się spod szafy i przełączyłem muzykę. 

Muzyka 

- A wiecie co to za piosenka? - zaśmiałem się podrygując w rytm pianina rozpoczynającego utwór. Nie czekając na odpowiedź porwałem dziewczynę i obróciłem ją. 

A potem…potem był już tylko spazmatyczny taniec. Uniesieni drgawkami zbliżaliśmy się do siebie pochylając się lub oddaliśmy się robiąc skłony i machając rękami jak szaleni. Słowa piosenki wypływały z moich ust między zaciągnięciem się, a wzięciem łyka. Na koniec każdego wersu wybijałem się w powietrze krzycząc „MacMaube” czy inny bełkot. Demri nie miała nic przeciwko. Razem ze mną próbowała naśladować Gaillarda i oboje drgaliśmy jak liście na wietrze. Obracałem ją od czasu do czasu tylko po to, żeby potem odepchnąć na drugi koniec pokoju, a sam zniżałem się i wyciągałem ręce do przodu w poszukiwaniu niewidzialnego przedmiotu. Krople potu na moim czole tańczyły razem ze mną spływając po chwili na mój nagi tors. A w pokoju roznosił się dobry zapach. Zapach trawy, hinduskich kadzidełek, drogich perfum, taniej whiskey i potu. Zapach wiersza Deana Moriartego. 

Tak właśnie powstaje najlepsza poezja w historii Ameryki! Wkrótce deszczowe, romantyczne Oslo porzuciłem na rzecz epileptycznego, buntowniczego Seattle. Nie obchodziło mnie dlaczego Ona uciekła zostawiając mnie pastwę trzech kropek beznadziejnej poezji, liczyło się to, że wróciła w cudownym, jazzującym stylu z jointem w ustach i tanią whiskey we krwi. Liczyło się tylko to. I jazz. Jazz zawsze się liczył. 

< O tym rozdziale możecie sobie mówić co chcecie - wszystko przyjmuje na klatę, ale mimo tego, że nie wyszedł jakoś zabójczo długi jak oczekiwałam to mi się go naprawdę bardzo przyjemnie pisało. Wreszcie jestem w swoim świecie :3 >