Nora Ylvisaker

Zajęcia zaczęły się już tydzień temu i od tamtego czasu popadłam w swego rodzaju rutynę. Spałam długo. Jadłam śniadanie na dachu z reguły w towarzystwie którejś z dziewczyn, właściwie to wszystko robiłam w towarzystwie którejś z dziewczyn. Potem szłam na zajęcia. W między czasie albo leżałam na łóżku w pokoju, piłam waniliową cole i siedziałam na telefonie albo gadałam z kimś na plaży. Po południu dzwonił Stale i gadaliśmy bardzo długo. A wieczorem czasem chodziłam do jakiegoś nadmorskiego baru albo generalnie szłam na miasto. I tak mijały dni.

Poniedziałek. Początek drugiego tygodnia w Akademii. Dzisiaj nastawiłam sobie budzik na dziesiątą - nie żebym spała zawsze wyjątkowo długo, ale dobrze jest mieć backup na wszelki wypadek - żeby zdążyć na sekcję jazzową albo tworzenie muzyki. Jeszcze nie wiedziałam co dokładnie. Nie lubiłam omijać sekcji jazzowej, ponieważ był to drugi i chyba ostatni przedmiot, którym wykazywałam jakiekolwiek większe zainteresowanie, a nie wpisałam na zasadzie "a może będzie fajnie". Jednak pogawędki z Aaronem na początek tygodnia bardzo kusiły. Dlatego stwierdziłam, że zdecyduje dopiero po śniadaniu.

Tyle, że na nogach byłam już godzinę przed budzikiem. Zamiast Tell Me Nils Jansona - szwedzkiego trębacza, o którym internet nie słyszał - zbudził mnie krzyk "Pobudka". Ktoś krzyczał po angielsku. Nie był to perfekcyjny amerykański akcent, ale również nie był on zmącony twardym germańskim. Nie był to także głęboki i niski głos tylko zwykły, taki jaki ma większość chłopaków w moim wieku. Mimo to rozpoznałabym go z pięciu kilometrów. Stale Sandbech zrobił niespodziankę swojej dziewczynie.

Wykrzyknęłam imię mojego chłopaka tak głośno, że najprawdopodobniej obudziłam sąsiadujących ze mną Jessy'ego i tego…Daniela, którego praktycznie jeszcze nie znałam. Muszę przyznać, że pobudka wrzaskiem podekscytowanej dziewczyny nie może być przyjemna, ale cóż ja poradzę na mój napływ szczęścia.

Stale roześmiał się tylko, a potem się całowaliśmy. Gdy skończyliśmy ja usiadłam na łóżku, a on stał oparty o biurko. Amy cały czas, jakby nie wzruszona tym wszystkim, segregowała pliki i kartki potrzebne na zajęcia. Ustaliliśmy, że za pół godziny spotykamy się na dole i idziemy na śniadanie, bo żadne z nas nie chciało jeść w kawiarni na dachu. Normalnie pewnie nie stronilibyśmy od innych uczniów, ale ten dzień był tylko dla nas. To był Nasz ostatni dzień razem poprzedzający bardzo, ale naprawdę bardzo długi okres rozmów tylko przez wideokonferencje lub telefon.

- Porywam ją - rzucił chłopak do mojej współlokatorki, gdy wychodziliśmy.

- Tylko odstaw ją na zajęcia - zarządziła Amy, ale Stale tylko się roześmiał.

- Załatwiłem jej zwolnienie. Lepiej załatw jej transport na lotnisko o ósmej wieczorem - odparł.

- Tak wcześnie jedziesz? - spytałam patrząc w jego cudowne niebieskie oczy, on tylko skinął głową i cmoknął mnie w czoło.

Gdy zeszłam na dół snowboardzista już na mnie czekał i rozmawiał z jakimś gościem w bejsbolówce. W naszej Akademii tylko jedna osoba chodzi w takich czapkach - mój nauczyciel fotografii.

- Lyle Owerko! Mój brat by zabił za poznanie pana - mówił Stale.

- Jego brat jest fotografem…Frode Sandbech - uzupełniłam. Potem przytuliłam mojego chłopaka, a Lyle trzasnął nam fotę. No cóż…będziemy w kronice, zaśmiałam się w duchu.

- Bare ikke migadlcie się for mye (Tylko nie migdalcie się za bardzo) - rzucił jeszcze oddalając się.

- Mówił ci, że jest zafascynowany Skandynawią? - spytałam przytulając się do Stalego.

- To było pierwsze co powiedział - zaśmiał się - Byłem na dachu…i gadałem z taką Islandką - zaczął.

- Laufey Thorsdóttir…wydaje się być fajna - przytaknęłam.

- Mhmm…strasznie się podnieciła. Nie wiem czy bardziej mną, czy twoim chłopakiem - zażartował. Ponownie. Kochałam go za to. Zresztą nie tylko za to, lub jakby to powiedział profesor Owerko: Likevel ikke bare til dette. 

Poszliśmy do jakiejś ładnej kawiarni w ogrodzie z muzyką na żywo. Grali właśnie jakiś delikatny jazzik. Stale dobrze wiedział gdzie mnie zabrać. Ja wzięłam sobie latte z syropem klonowym, ale snowboardzista poprosił tylko o sok pomarańczowy (i niech James się wypcha z tym, że sok pomarańczowy jest tylko na kaca), ponieważ wstał o chorej godzinie, żeby dolecieć tutaj na dziewiątą, a i tak był pół godziny wcześniej niż planował, bo nie było innych lotów. Relationship goals jak to mówią. Potem mój chłopak zamówił nam jajka na toście. Początkowo się wzbraniałam, gdyż na śniadanie zawsze jadłam jogurt, ale Stale powiedział, żebym poczekała i miał racje. Gdy wzięłam pierwszy kawałek nie pożałowałam. Chyba w Oslo jednak bardziej się znali na jedzeniu niż w Bergen.

Spędziliśmy dużo czasu, objawiającego się w jednej dużej kawie i dwóch szklankach soku, rozmawiając przy akompaniamencie zespołu grającego jakieś luźne kawałki chyba z Nowego Orleanu, ale nie byłam pewna. W każdym razie było przyjemnie. Bardzo przyjemnie. Tak przyjemnie, że mogłoby trwać wieczność. I z chęcią domówiłabym sobie kolejną latte, żeby przedłużyć tą chwilę kiedy snowboardzista zarządził, że idziemy surfować.

Surfowaliście kiedykolwiek? Jeśli tak to wiecie, że właśnie ten sport jest najlepszą ucieczką od rzeczywistości. Zimna, oceaniczna woda obmywa wam nogi, wiatr wieje we włosach, a ty próbujesz utrzymać równowagę. Tyle, że nawet jak wpadniesz do wody to nic się nie dzieje, bo dziś jest tak gorąco, że kąpiel nawet w bardzo chłodnym oceanie nic ci nie zrobi. I gdyby nie radio rastafarianina na brzegu kompletnie zapomniałbyś o świecie. Bo teraz liczysz się tylko ty, ocean i w moim przypadku jeszcze twój partner.

 Stale był okropnie dobry we wszystkim co potrzebuje deski, a ja…ja nie byłam może, aż taka zła, ale i tak wylądowałam w wodzie kilkanaście razy. Z barku na plaży leciał Bob Marley, a my śmialiśmy się goniąc nie wiadomo czy bardziej siebie czy fale. Kolejna chwila, która mogłaby trwać wieczność, a jednak czas nieubłaganie leciał.

W prawdzie byliśmy dopiero po śniadaniu, ale gdy surfing znużył nas, o ile w ogóle surfing może kogokolwiek znużyć, a jeśli w ogóle to minimalnym stopniu znużenia. Jednak każda wymówka jest dobra, żeby się czegoś napić. Było już po dziesiątej - można się napić czegoś mocniejszego. Oczywiście taka zasada istniała chyba tylko w wiktoriańskiej Anglii, ale przydawała się do przytoczenia, kiedy ktoś Ciebie zapytał dlaczego pijesz o pierwszej po południu i czy to nie za wcześnie.

Stale poszedł oddać deski, a ja zamówiłam nam po mohito. Nie zamierzaliśmy tutaj długo siedzieć, ale drink na plaży w Los Angeles to coś w stylu Must Do jeśli odwiedzasz to miasto, jeśli zaś jesteś tutaj rezydentem - tak jak ja - to może nie jest to jakieś konieczne, ale na pewno niezaprzeczalnie przyjemne.  Kto by nie chciał pić mohito w szumie fal zakłóconym dźwiękami rastafariańskiej gitary w objęciach ukochanego? Snowboardzista opowiadał mi jak było w Kolorado, a ja słuchałam leżąc z głową na jego kolanach. Zazdrościłam mu, ale pewnie gdybym nie była mną to zazdrościłabym sobie jeszcze bardziej.  Po za tym w Akademii nie było tak znowu źle, a raczej wręcz przeciwnie. Towarzystwo przynajmniej przez pierwszy tydzień zapowiadało się dobrze, a nauczyciele…no to wiadomo…wszyscy byli tak pochłonięci swoim zawodem, że nawet nie mieli siły wyżywać się na uczniach, więc nauki było mało za to zabawy dużo. Czego chcieć więcej?

Potem zdecydowaliśmy się pójść na spacer. Tak po prostu. Tak jak robią to miliony par na świecie, ale właściwie kto powiedział, że musimy być oryginalni, nie? Mieliśmy do zabicia trochę czasu. Stale zarezerwował stolik w jakiejś topowej restauracji na czwartą, więc pozostały nam jeszcze trzy godziny. Trzy godziny chodzenia po mieście. Mi to nie robiło większej różnicy. Mogłam robić cokolwiek tylko, żeby Stale był przy mnie. Właściwie tylko to się teraz liczyło. Cieszymy się chwilą Nora, cieszymy się chwilą! Carpe Diem jak to mówią. W końcu mamy dla siebie tylko jeden dzień, a dokładniej jedenaście godzin. Oy dritt…tyle to ja śpię, albo właściwie potrzebuje, żeby się wyspać, bo w rzeczywistości jest trochę różnie.

Gdy mijaliśmy jeden z tych dużych sklepów muzycznych, od których w Stanach się roi Stonemusic, Phonomusic, Phononics… Nie wiem jest tego od cholery. W każdym razie mają dwa ogromne piętra i są tam winyle, normalne płyty, plakaty, koszulki i gry komputerowe. Czyli wszystko czego przeciętny nastolatek może zapragnąć. Jednak ja zaciągnęłam tam mojego chłopaka. Lubiłam tam chodzić. Nawet jeśli całej muzyki słuchałam ze Spotify to takie sklepy mają swój klimat. Przeglądanie tych wszystkich półek i szafek z płytami, oglądanie plakatów i koszulek z nazwami zespołów. Nie wiem…po prostu to lubiłam. Pewnie Jessy czy ktokolwiek inny z Akademii stwierdziłby, że tutaj nie ma prawdziwej muzyki i jest to mało artystyczne i mało wyszukane miejsce, ale mnie to nie obchodziło. W przeciwieństwie do większości dzisiejszego społeczeństwa (w sensie w moim wieku i okolicach) nie miałam problemu z byciem mainstreamową.

Staliśmy w dziale z jazzem. Roiło się tam od Johna Coltrane'a, Norah Jones i Louisa Armstronga. Jednak jak się głębiej poszukało to można było znaleźć Veronicę Mortenstern, Jana Johanssona, a nawet Kari Bremmens, której co prawda nie lubiłam, ale zawsze miło jest zobaczyć jakieś norweskie nazwisko. Zobaczyłam, że na składzie jest nawet jeden z moich skandynawskich ulubieńców - Jan Garbarek.

Przypomniało mi się jak z braćmi jeździliśmy na Festiwal Jazzowy do Kopenhagi. Nawet jeśli nie jesteś zwolennikiem tego gatunku to musi to Ciebie zachwycić. Właściwie to właśnie tam polubiłam jazz. Kiedyś jak byłam jeszcze małym brzdącem nasi rodzice nas zabrali na wakacje do Danii i akurat trafiliśmy na festiwal…no i się zauroczyłam. Dźwięki trąbki, saksofonu, gitary, pianina, perkusji rozbrzmiewały w całym mieście. A my po prostu chodziliśmy od jednej sceny, do drugiej. Zwiedzaliśmy miasto i słuchaliśmy muzyki. Może być lepsze połączenie? Zresztą w Kopenhadze jest mnóstwo kawiarni czy restauracji z muzyka na żywo i prawie zawsze jest to jazz. Mówcie co chcecie o Szwecji, ale moim zdaniem prawdziwą Mekką przynajmniej jazzmenów nie jest Sztokholm, a raczej właśnie Kopenhaga. I szczerze mówiąc to właśnie stolica Danii ma naprawdę wysoką pozycję na liście moich ukochanych miast.

Obracałam w rękach jedną z płyt Ornette Coleman.

- Wiesz, że jak byłam mała…w sensie no miałam naście lat to chciałam wyjść za saksofonistę? - obróciłam się do snowboardzisty - Wszystkie dziewczyny kochały Howiego Dorougha i tak dalej, a ja marzyłam tylko o jazzmen'ach.

- I wylądowałaś ze mną. Masz niezłego cela - zaśmiał się.

- Potem stwierdziłam, że pieprzę to wszystko, bo wszyscy saksofoniści są amerykańskimi murzynami w wieku osiemdziesięciu lat jeśli w ogóle żyją - odparłam.

- Miło wiedzieć, że zastępuję - przerwał, żeby przeczytać autora nagrania, które miałam w ręcę - Ornette Coleman - zaśmialiśmy się.

- Ornette Coleman nie ma takich oczu - powiedziałam i pocałowałam Stalego w policzek - Po za tym też raczej trudno będzie Ciebie pobić w byciu romantycznym i zabawnym. Zresztą jak przekonałam się po mojej Akademii, że wszyscy muzycy są walnięci - dodałam.

Staliśmy w tym Audiophones czy jak tam ten sklep się nazywał i śmialiśmy się. Stale zaczął wyszukiwać płyty z najgorszymi okładkami i to zaprowadziło nas do popu z lat osiemdziesiątych. Wynajdowaliśmy jakieś nagrania Bee Gee's czy innych takich i udawaliśmy, że to my jesteśmy na okładce. Dobrze, że nikt nie widział naszego pozowania, albo, że nam nie zrobił zdjęcia, bo kariera Stalego mogłaby lec w gruzach. Jeśli kiedykolwiek masz zamiar nabijać się z tandetnych lat osiemdziesiątych to wybierz się do sklepu około czternastej w dzień roboczy, bo wtedy jeszcze niema tłumów i nie masz przed kim się zbłaźnić.

Snowboardzista zabrał mnie do chyba jednej z najlepszych restauracji w całym mieście. Jak to na top klasę w Stanach przystało siedzieliśmy właśnie na górze wieżowca. Restauracja miała te duże okna i widok na panoramę Los Angeles. Czyli chyba klasyk w amerykańskich, drogich knajpach.

Zamówiliśmy butelkę wyszukanego wina…znaczy Stale zamówił, bo do tej długiej listy rzeczy-na-których-się-nie-znałam zaliczało się wino. W sensie lubiłam jego smak i gdzieś mi się o uszy obiło, że im starsze tym lepsze, ale w życiu nie rozróżniłabym czy lepsze jest portorykańskie Pinot Noir czy południowo-afrykańskie. W ogóle w Porto Rico produkują wino? Zresztą Stale też chyba się nie za bardzo znał, bo jakieś dziesięć minut spędził na dyskutowaniu, które będzie lepsze i udowadnianiu kelnerowi, że interesuje go słodkie.

Potem ja wzięłam jakąś sałatkę z kurczakiem, quinoą i ogólnie jakimś odjechanymi i smacznymi rzeczami z ciepłych krajów. Stale wziął sobie stek. Żartowaliśmy czy nie powinien trzymać się sportowej diety, ale on odparł, że na randce wypada wziąć coś męskiego, a ja się zapytałam czy to randka i on stwierdził, że właściwie może być, bo jesteśmy razem na obiedzie z drogim winem w drogiej restauracji.

Jak to przystało na takie miejsce czekaliśmy długo na jedzenie, ale właściwie nie przeszkadzało to nam, bo mogliśmy sobie w spokoju rozmawiać. Znaczy mogliśmy sobie rozmawiać wszędzie, ale przynajmniej nie narzekaliśmy na wolną obsługę. Spojrzałam na zegarek. Wpół do piątej. Czyli jeszcze zostały nam jeszcze niecałe trzy i pół godziny razem. Ahhh…gdybym mogła zatrzymać czas! Mogliście w ogóle się nie spotkać, więc nie narzekaj. Po za tym może teraz nauczysz się, że opłaca się wcześnie wstawać. Obudziłaś się o dziewiątej i już narzekasz. Normalnie śpisz do dziesiątej lub jedenastej. 

Gdy skończyliśmy zapytałam gdzie teraz, ale on tylko odparł, że zobaczę. Następnie wziął taksówkę i zawiązał mi oczy. Wiem, że oczekiwaniem i zastanawianiem się gdzie mnie może zabrać tylko psułam sobie niespodziankę, ale zawsze tak robiłam. Chyba każdy tak robił, albo ja byłam jakaś szczególnie nie spokojna i zbyt ciekawa wszystkiego. O! Dobra rzecz do zapytania się kogoś. Chociaż właściwie jak to będzie brzmieć "Hej. Nazywam się Nora Ylvisaker i gdy ktoś mi robi niespodziankę to tworze sobie oczekiwania mimo własnej woli i czy też tak masz?". Guuud…Nora…o czym ty myślisz? 

Nieważne ile miejsc sobie wyobrażałam, ale z pewnością nigdy bym nie spodziewała się tego gdzie się naprawdę znalazłam. Stale obkręcił mnie w okół własnej gdy wyszliśmy z taksówki, jak małe dziecko podczas gry w ciuciubabkę, jakbym w ogóle nadal wiedziała gdzie jesteśmy i zaprowadził za rękę. Gdy w końcu pozwolił mi zdjąć sobie przepaskę okazało się, że stałam na środku pustej hali. Był to jeden z tych hangarów, w których organizują jakieś wystawy i inne preformence. W Akademii czasem sami takie robimy tylko, że nie w sławnych halach, a we własnych piwnicach, które mają nam to zastępować. W każdym razie nie mogło to być jakieś mało znane miejsce w mieście, ale trudno było się zorientować, które, bo w Los Angeles jest pewnie pełno takich.

Stałam tak rozglądając się po hangarze. Lubiłam takie miejsca. Miały w sobie jakiś urok, a jeśli byłaś tutaj sama ze swoim chłopakiem to dodatkowo były jeszcze cholernie romantyczne. Stale puścił muzykę. Uśmiechnęłam się pod nosem. No tak…będziemy tańczyć. Ed Sheeran zaczął grać pierwsze dźwięki Thinking Out Loud. Uwielbiałam tą piosenkę. Tak, we mnie jest dużo sprzeczności. Irlandzki pop zaraz obok nowo orleańskiego free jazzu.

Snowboardzista podszedł do mnie i złapał mnie za rękę. Wyszeptał "Mogę prosić?" i posłał mi swój cudowny uśmiech. Nawet nie zdążyłam skinąć głową, a my zaczęliśmy tańczyć. Żadne z nas nie potrafiło tego robić jakoś perfekcyjnie, ale przynajmniej nie deptaliśmy sobie po palcach.

Cały czas trzymaliśmy się w objęciach, a ja zatopiłam się w błękicie oczu chłopaka. Znowu. Poczułam się tak jak po raz pierwszy się w nim zakochałam. On pochylił swoją głowę, tak, że stykaliśmy się czołami. Dotknął moich włosów, a ja się uśmiechnęłam. Zamknęłam na chwilę oczy i dotknęłam jego twarzy. Dwudniowy zarost. Jako jedna z niewielu kompletnie nie miałam nic przeciwko całowaniu się z mężczyzną z brodą. Ba! Uważałam, że to nawet jest jeszcze bardziej seksowne.

- Kocham cię - wyszeptał mi do ucha. Podmuch powietrza zagilgotał mnie tam, więc zaśmiałam się lekko, a potem się całowaliśmy. Piękne pożegnanie. Tak bardzo romantyczne, że będę za nim tęsknić dwa razy bardziej. O ile się jeszcze da.

Gdy Ed Sheeran skończył swój utwór poleciał kolejny. Jeszcze bardziej ukochany. Hollow Talk duńskiego zespoły Choir of Young Belivers. Co prawda nie był on jakoś za bardzo taneczny, ale nam to nie przeszkadzało, bo właściwie teraz się całowaliśmy. Znałam ten utwór od Vegarda, bo on oglądał ten duński serial Broen czy tam Bron. Mimo tego, że ja go nie oglądałam to znałam piosenkę przewodnią i nawet mi wyszło to na lepsze, bo mogła mi się kojarzyć z innymi rzeczami, a nie tylko z kryminałami.

Potem usłyszałam skrzypce. Szybko rozpoznałam tą melodię i wybuchnęłam śmiechem. You raise me up Josha Grobana. Stale zawsze wiedział jak rozluźnić atmosferę.

- Z czego się śmiejesz? - zapytał, ale widać było, że trudno mu ukryć uśmiech.

- Przecież dobrze wiesz - odparłam i zaczęłam parodiować wokalistę - Ju rejs mi ap soł aj ken stend on małtan. Ju rejs mi ap. Aj em strong łen aj em on jor szolder! - Roześmialiśmy się.

- Ylvisakerowie mają tą piosenkę we krwi - powiedział snowboardzista.

No tak. Pewnie wy nie wiecie o co chodzi. Generalnie to jak na komików przystało moi bracia robią od cholery głupich żartów. I po za upodabnianiem Vegarda do chomika i turka osmańskiego zostało również zauważone podobieństwo do Josha Grobana. Z tego miejsca, gdy piosenkarz miał akurat koncert w Oslo mój brat założył okulary i nie tylko zarejestrował się w hotelu na jego nazwisko, zrobił sobie zdjęcie z fanami, rozdał autografy, ale również przeprowadził wywiad radiowy w jego imieniu. Potem nawet zaśpiewał You raise me up za niego i dopiero pod koniec koncertu wszyscy zauważyli, że to był tylko głupi żart. To tak w skrócie. W efekcie znałam tą piosenkę na pamięć, ale w przeciwieństwie do innych dziewczyn nie byłam już w stanie odkryć jej romantyczności. Pomijając fakt, że od początku za nią nie przepadałam. Nie moje klimaty.

Potem jeszcze trochę tańczyliśmy. Stale spojrzał na zegarek i oznajmił smutną wiadomość, że musi jechać na lotnisko. Zamknęłam oczy i zacisnęłam usta jakby godząc się z tym faktem. Chłopak tylko mnie mocno ścisnął i pogładził po głowie. Wzięłam głęboki oddech i wyszłam na zewnątrz. W taksówce jechaliśmy przytuleni, ale nic nie mówiliśmy. W radiu leciała jakaś melancholijna piosenka Josego Gonzaleza. Wcale nie pomagała. Dzięki wielkie. Przynajmniej spędziliście ze sobą te jedenaście godzin. Jeszcze nie dawno nie mówiłaś nic o Carpe Diem? 

Przybyliśmy na lotnisko dokładnie na styk, bo oczywiście każde z nas zapomniało o tym, że w Los Angeles istnieje coś takiego jak korki, więc zaplanowana pożegnalna kawa odpadała, bo Stale śpieszył się na check-in.

Gdy się całowaliśmy płakałam. I płakałam również jak powiedział, że nie długo się zobaczymy, i że będzie dzwonić, a jak coś to odbierze nawet w środku nocy. Gdy oddalał się w stronę biurek i mi pomachał na mojej twarzy pojawił się nikły uśmiech, który jednak przypominałam bardziej grymas, bo było mi tak okropnie smutno. Obtarłam łzy, ale zostałam w miejscu wpatrując się w rejestrującego się Stalego. Nie płacz. To nie jest nic strasznego. Nie płacz. Co powiedzą ludzie? Wyobraź sobie, że widzi Ciebie Jessy. Nie, co Ciebie obchodzi Jessy. Wyobraź sobie co powiedziałby Sven, albo Vegard, albo chociażby Bard. Miałam gdzieś co sobie pomyślą inni. Niech mnie mają za rozpieszczoną mazgaję. Mogą sobie mieć. Stale wyjeżdża.

***

Stałam na lotnisku. Towarzyszyła mi jedynie kawa i mokra chusteczka do nosa. Stale wracał do Norwegii, a to oznaczało, że nie wiemy kiedy się znów spotkamy. Zresztą nawet jakbyśmy wiedzieli to wydawałoby się to zbyt odległe, żeby było realne, a już tym bardziej na pewno nie w jakikolwiek sposób pocieszające.

Mocha. To było idealne odzwierciedlenie tego jak się czułam. Słodka czekolada zmącona gorzkim espresso. Czyżby tak właśnie smakowało rozstanie? Nie wiem. Wiem, że od kiedy pierwszy raz nie widzieliśmy się przez długi czas barista w Starbucksie polecił mi to na "poprawę humoru" i od tego czasu za każdym razem brałam mochę. Co prawda jeszcze ani razu mi nie pomogła tak jak powiedział mi to sprzedawca, ale przynajmniej dobrze odwzorowywała zaistniałą sytuację.

Rozejrzałam się. Nora! Co się z Tobą dzieje? Stoisz tak oparta o jakiś słup na lotnisku i użalasz się nad sobą. Zrób coś! Przecież i tak tutaj nic nie zmienisz. Wróć do Akademii! Nie zmienisz tego! Nora! Rusz się! Ci wszyscy ludzie pędzili do kogoś, do czegoś, od kogoś, od czegoś. Coś, gdzieś, ktoś. Tylko nie ja. Czułam się jakbym nie miała dokąd wracać. Z pewnością nie miałam do kogo, ale przecież miałam do czego. Nora! Nora do cholery! To nie pierwszy raz! W zeszłym roku było podobnie, a nadal go kochasz i on ciebie. Będziecie gadać przez telefon, przez wideokonferencje! Za tydzień jedziesz do Sztokholmu! Co ty robisz? Nora! Po policzku popłynęła mi łza. Spadła i zatoczyła spiralę na wieczku papierowego kubka ze Starbucksa. Wzięłam łyk kawy. Zostało już nie wiele. I co teraz będziesz płakać? Nora! Już kiedyś tak było, nie pamiętasz? Przecież i tak teraz już nic nie zmienisz. Stale pewnie ci teraz kupuje perfumy na Duty Free, żeby ci je podarować jak się spotkacie. Albo siedzi w lounge'u i już jest zapisany we wszystkich systemach. Nie wróci. Zresztą i tak masz zajęcia. Nie lepiej się spotykać co jakiś czas? To będzie bardziej wyjątkowe. Nora! Nora! Czy ty mnie w ogóle słuchasz? Nora Ylvisaker!? 

Trudno mi jest określić po jakim dokładnie czasie zdecydowałam się na mój pierwszy konkretny ruch od zakupienia napoju, ale wiem, że zostały mi zaledwie jeszcze dwa łyki mochi. Ja z reguły wolno piłam kawę, więc mogło minąć piętnaście minut, zarówno jak i godzina. W każdym razie postanowiłam wrócić do Akademii. Zadzwoniłam do Jessy'ego licząc, że odbierze mnie może z lotniska. W myślach błagałam, żeby nie pisał tekstów lub nie grał na gitarze, bo albo by nie odebrał albo się na mnie wyżył.

A ja nie chciałam nic słyszeć. Chciałam ciszy. Dlatego zadzwoniłam do niego. Laufey pewnie by próbowała jakoś rozpocząć temat, z taksówkarzami też nigdy nie wiadomo. Po za tym ci drudzy odpadają, bo nawet jeśli podwózka Waitsa miałaby mnie kosztować jakiś alkohol to nadal wychodzi taniej. Teoretycznie jeszcze został George, ale ten to by już z pewnością nawiązywał ze mną jakikolwiek kontakt. Potrzebowałam milczenia i tylko Fiat 500 mógł mi to zagwarantować.

- Tak? - zapytał mrukliwy głos po drugiej stronie słuchawki.

- Jessy? Tu Nora. Mam do Ciebie prośbę… - zaczęłam powoli.

- No? - Usłyszałam brzęk taki jaki z reguły towarzyszy odkładaniu różnych przedmiotów na bok. Pewnie właśnie coś tworzył, a ja mu przerwałam. Jak zwykle. Grymas na mojej twarzy ze stopnia trzeciego oznaczającego smutek przemienił się w stopień czwarty symbolizujący niezadowolenie z tego co się zrobiło.

- Zawiózłbyś mnie z lotniska do Akademii? - wypaliłam. Zapadło milczenie. Zastanawiał się.

- Dlaczego niby mam to zrobić ja, a nie Thorsd…coś tam?

- Ponieważ Mustang jest zbyt luksusowy dla zdepresowanej dziewczyny - odparłam. Nawet tak bardzo nie skłamałam. Nie chciałam mówić Jessy'emu, że potrzebuje ciszy i dlatego wolę jechać z nim. Tak się nie robi…chyba.

Waits wydał z siebie jakiś odgłos, było to coś pomiędzy śmiechem, a prychnięciem. Nie wiem czym bardziej i co miał na myśli.

- Co będę z tego miał? - zapytał w końcu.

- Butelkę najlepszego norweskiego rumu. Będę milczeć. Obiecuje.

- Poczekaj na mnie na przylotach. Zaraz będę - powiedział tylko i się rozłączył.

Powoli zaczęłam się snuć z odlotów na przyloty. Patrząc na tych wszystkich śpieszących się dokądś ludzi. Ciągnących za sobą walizki, torby, plecaki. Z dziećmi, z partnerami. Wycieczki szkolne, emeryckie, biura podróży. Nora! Nie jesteś jedyna! Wyobraź sobie, że tej matce umarł mąż i zostawił ją z trójką dzieciaków. A ty rozpaczasz, że rozstajesz się ze swoim chłopakiem, z którym jesteś we właściwie perfekcyjnym związku, na miesiąc czy półtora? Masz wspaniałego chłopaka, cudownych braci, dobrych przyjaciół, chodzisz do najbardziej prestiżowej Akademii na świecie i omal nie popełniasz samobójstwa, bo Twój chłopak wyjechał?  W zeszłym roku było tak samo. Myślałem, że może za drugim razem będzie łatwiej…. Kawa już kompletnie mi się skończyła. Wyrzuciłam pusty kubek do kosza. Teraz był właśnie ten czas, kiedy Nora Ylvisaker powinna zapalić papierosa. Noc, lotnisko, jesteś smutna. Może już nie tak jak jeszcze jakiś czas temu, ale nadal nie miałam ochoty z nikim rozmawiać. Jutro już powinno wszystko wrócić do normy…znając mnie.

Siedziałam w małym fiacie Jessy'ego. Nie miał nic przeciwko, że podwinęłam kolana pod brodę i moje buty dotykały siedzenia. Nie miał nic przeciwko, że paliłam w środku. Oczywiście otworzyłam szybę i strząsałam popiół za okno. I co najważniejsze nie miał nic przeciwko milczeniu. Jedyne co grało to radio. Nie wiem czy chłopak słuchał prowadzącego, czy koncentrował się na drodze, czy był pogrążony w myślach tak jak ja.

Myślałam o zeszłym roku i o tym, że jutro już wszystko będzie okej. Ten dzień był wyjątkowy, a "wyjątkowy" oznacza, że nie jest on na porządku dziennym. Wczoraj było zwyczajne. I jutro też takie będzie. Uśmiechnięta Nora będzie ganiać na zajęcia, siedzieć na mediach społecznościowych i pić waniliową colę. Widzisz? Nie ma powodów do smutku. Powinnaś się raczej cieszyć, że się spotkaliście, a nie płakać z tego powodu. 

W radii puścili Little Talks - Of Monster and Men  normalnie nie mam nic przeciwko tej piosence, ale tym razem była zbyt wesoła i optymistyczna jak na mój nastrój. Nie po to wybrałam jazdę z Wait'sem, żeby teraz mnie atakowali pozytywnymi rzeczami. Wyłączyłam radio. Jessy spojrzał się na mnie ze zdziwieniem, ale gdy zobaczył, że zamiast jakkolwiek zareagować nadal jestem pochłonięta paleniem i rozmyślaniem wrócił do patrzenia na drogę. Teraz jechaliśmy w całkowitym milczeniu. Po chwili chłopak zanurzył rękę w tylne siedzenie i wyjął butelkę wódki. Odkręcił ją nie odrywając wzroku od jezdni i podał mi. Nie zastanawiając się długo pociągnęłam dosyć spory łyk. Napój przyjemnie palił mnie w gardle. Jako jedna z nie wielu dziewczyn nie miałam problemu z mocnymi alkoholami. Odchyliłam głowę do tyłu. 
- Faen hellvete - zaklęłam w moim ojczystym języku. Znaczyło to co prawda tyle ile "pieprzone piekło", ale w kulturze norweskiej miało o wiele większą rangę. 

Może jednak Waits nie był takim dupkiem za jakiego wszyscy go brali?

"You have to leave them behind and you should keep that in mind. When you keep that in mind you will find love as big as the sky" ~Do Make Say Think, In Mind 

A teraz totalnie psując klimat mojego dziwacznego rozdziału to chcę pogratulować wam wszystkim z okazji tego, że jest to 25 rozdział na tym blogu. Nieźle nie? Statystyka jest u mnie rodzinna więc może trochę się pobawimy: 
Nora Ylvisaker ma na koncie siedem rozdziałów. Potem jest Demri Draven z pięcioma i Amanda Finnes z czterema. Trzy ma Jessy Waits, a dwa Daniel i Laufey. Zaś Meredith tylko jeden. Za to Ash zmiotła wszystkich z porażającą liczbą zero. 
W każdym razie DZIĘKUJĘ WAM BARDZO! TRZYMAJCIE TAK DALEJ <3